Je ziet ze vaak rondlopen in grote steden, maar de meeste mensen lopen er met een grote boog omheen: daklozen. Mensen die het gevecht met de maatschappij hebben verloren en om wat voor reden dan ook op straat leven. De jonge Française Lou is niet zo iemand die doet alsof daklozen niet bestaan. Ze besluit een spreekbeurt te houden over dit fenomeen en gaat daarvoor op zoek naar een dakloze die ze kan interviewen.
Ze stuit op de negentienjarige No, die ze weleens heeft zien rondstruinen bij treinstation Austerlitz waar ze passanten sigaretten probeert af te troggelen. No laat zich met enige tegenzin interviewen door de jonge, serieuze Lou, die twee klassen heeft overgeslagen en nog heel erg moet wennen aan haar nieuwe klasgenoten. Gaandeweg ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen No en Lou, die aan haar ouders (die nog steeds proberen om te gaan met de wiegendood van hun tweede kind) voorstelt om No een tijdje in huis te nemen. Ze gaan akkoord en vinden zelfs een baan voor No, maar die lijkt steeds meer te vervallen in oude gewoonten.
De laatste film van de Franse actrice-regisseur Zabou Breitman, die zelf de rol van de moeder op zich neemt, was het zwaarmoedige relatiedrama Je lAmais dat afgelopen zomer nog in de Nederlandse bioscopen draaide. En net als die film is No et Moi het bekijken zeker waard, al is de regie van Breitman net niet scherp genoeg om de film meeslepend te maken.
Aan het verhaal van de film ligt het beslist niet. De vriendschap tussen het eenzame, hoogbegaafde meisje en de iets oudere tiener die zich tegen wil en dank als een volwassene moet gedragen, geeft genoeg aanleiding tot een ontroerende film over een heftige vriendschap. En op bepaalde momenten slaagt Breitman er zeker in dit gevoel op de kijker over te brengen, vooral als No en Lou samen met Lucas (een jongen uit Lous klas) de stad onveilig maken.
Daarbij heeft Zabou Breitman een grote troef in handen met Nina Rodriquez, die de rol van Lou speelt. Hoewel de meeste aandacht waarschijnlijk zal uitgaan naar Julie-Marie Parmentier, die de extraverte No op een naar mijn mening iets te overdreven manier neerzet, is het juist de opmerkelijke rust en volwassenheid van Rodriquez die de meeste indruk maakt. Ze is zo wanhopig op zoek naar een vriendin en aandacht van haar ouders dat ze niet merkt wat voor effect No op haar heeft.
Het is alleen jammer dat het scenario, eveneens van Breitman, vaak nogal voorspelbaar is en sommige scènes een wat vlakke, ongeïnspireerde indruk achterlaten. Ook onnodig zijn de didactische elementen in het begin van de film, die de kijker eens flink moeten inpeperen dat het daklozenvraagstuk echt een groot probleem is. Het zijn allemaal factoren die ertoe bijdragen dat No et Moi niet de film is geworden die hij had kunnen zijn.
