Het is zelden een goed plan om een succesvolle tv-serie te vertalen naar het witte doek. Dergelijke films, zoals bijvoorbeeld The X-Files of Sex and the City, voelen al heel snel aan als een extra lange aflevering uit de serie en niet als een volwaardige speelfilm. Dat maakt het extra knap dat de Nederlandse successerie Gooische Vrouwen er wel in is geslaagd de stap naar het grote scherm te maken, waarbij alle goede facetten uit de serie bewaard zijn gebleven en het eindresultaat ook nog eens aanvoelt als een echte speelfilm.
De serie over het reilen en zeilen van vier vrouwen in het Gooi, naar een idee van Linda de Mol, eindigde na vijf seizoenen in 2009. In de film kampen de vier hoofdrolspeelsters allen met hun eigen problemen. De man van Cheryl heeft weer eens iets te veel aandacht voor andere vrouwen dan voor zijn eigen echtgenote, de dochter van Claire gaat samen met haar zoontje voor drie jaar naar Burkina Faso, Anouk heeft last van een puberende dochter die haar voor slet uitmaakt en Roelien voelt zich schuldig omdat ze een bejaarde vrouw heeft geslagen. De vier dames gaan uiteindelijk in Frankrijk op zoek naar zingeving.
Gooische Vrouwen wordt vaak gezien als Nederlandse equivalent van Sex and the City, maar dat is niet helemaal terecht. De Nederlandse serie is veel satirischer van aard en daardoor ook voor een mannelijk publiek prima geschikt, hoewel de mate van succes van de film toch vooral van de opkomst van de vrouwelijke fans zal afhangen.
Het knappe aan Gooische Vrouwen is dat de film 105 minuten lang vermakelijk blijft zonder dat er eigenlijk iets gebeurt. De problemen van vier rijke vrouwen in het Gooi zijn natuurlijk volstrekt belachelijk en inwisselbaar, maar dat beseffen de makers gelukkig zelf ook. Dat de film gebruik maakt van zeer clichématige situaties en overdreven stereotyperingen stoort dan ook geen moment, omdat de toon precies goed is en de goede grappen elkaar in rap tempo blijven opvolgen.
De acteerprestaties zijn wel wat onevenwichtig. Waar Susan Visser en met name de gortdroge Tjitske Reidinga erg sterk zijn, gaat het Linda de Mol en Lies Visschedijk minder goed af. Vooral die laatste heeft de leegte die Annet Malherbe na haar vertrek uit de serie achterliet nooit helemaal kunnen opvullen en krijgt van scenarist Frank Houtappels in de film ook nog eens de meest ondankbare verhaallijn. Gelukkig worden de dames ondersteund door een grote groep karakteracteurs, onder wie Loes Luca, Maike Meijer (Toren C) en de onvolprezen Derek de Lint als psychiater dr. Rossi, die net als in de serie met uitgestreken gezicht naar de problemen van de vier dames blijft luisteren.
Dit alles heeft een film opgeleverd die door de doelgroep ongetwijfeld in de armen gesloten gaat worden, maar waar ook de meer neutrale filmkijker van kan genieten. Want objectief gezien is Gooische Vrouwen, met name door het goede scenario dat voor de verandering eens niet kunstmatig overkomt, gewoon een van de betere Nederlandse speelfilms van de afgelopen tijd en dat is een compliment waard.
