Neem de telefoon niet op. Doe de deur niet open. Probeer je niet te verstoppen. Het zijn deze basisregels die je in acht dient te nemen, om in een horrorfilm levend de nacht door te komen. Tienermeisje Casey (gespeeld door Drew Barrymore) had daar vijftien jaar geleden geen flauw benul van, toen ze s avonds de telefoon opnam. De kijker wist wel beter. De sinistere stem aan de andere kant van de lijn dreigde haar in stukken te snijden als zij niet meedeed aan zijn horrorfilmvragenspelletje. Met een onvermijdelijk bloedbad en een gillende moeder bij thuiskomst tot gevolg. Zo opende Scream uit 1996, waarmee gelijk de sterkste sequentie uit de hele trilogie werd weggegeven. Anno 2011 zijn de regels weliswaar veranderd zelfs maagden kunnen nu worden vermoord! - maar het dodelijke spelletje is hetzelfde gebleven.
Na jaren keert overlevende Sidney Prescott terug naar het landelijke stadje Woodsboro, waar de gruwelijke moorden plaatsvonden. Het is de laatste stop in de promotietour voor haar zelfhulpboek Out of Darkness, dat ze schreef naar aanleiding van haar akelige ervaringen met de gemaskerde moordenaar Ghostface. In Woodsboro lijkt de rust nu voorgoed wedergekeerd. Politiecommandant Dewey en verslaggeefster Gale zijn inmiddels getrouwd, en zijn blij dat Sidney weer thuis is. Maar ze zijn niet de enigen die Sidneys thuiskomst hebben opgemerkt. Ghostface is terug en rijgt zijn slachtoffers opnieuw stuk voor stuk aan zijn mes. Reden te meer voor Sidney om haar tante en nichtje te beschermen. Ondertussen raakt een groepje jongeren gefascineerd door de moordpartijen. Ze besluiten zich te verdiepen in de technieken die de moordenaar gebruikt, terwijl Kirby en haar vriendinnen zich juist zorgen maken over wie het volgende slachtoffer zal worden. Want ieder moment kan de telefoon gaan met die ene angstaanjagende vraag: Whats your favorite scary movie?
Voor de twee kibbelende tieners uit de beginscène is dat in elk geval niet Saw 4. De dames bekritiseren de film op het gebrek aan karakterontwikkeling, de overvloed aan smerigheid en het gebrek aan suspense. Deze opening pakt spannend, maar vooral ook bijzonder hilarisch uit. In het bijzonder omdat het als prima voorproefje dient op de rest van de film, en de voorgaande films schaamteloos op de korrel neemt. Het aardige is dat hilariteit en horror in Scream 4 uitstekend naast elkaar kunnen bestaan, zonder dat het geheel vervalt tot het pathetische niveau van een - laten we zeggen: Scary Movie. Want melige parodieën van dien aard, daar zijn we nu wel eens klaar mee.
Na de opening neemt Wes - in de trailer tot master of suspense verheven - Craven even wat gas terug. Zoals gebruikelijk worden tal van (tiener)personages en bijfiguren geïntroduceerd om het ontmaskeren van de moordenaar te bemoeilijken voor zowel de personages zelf als de kijker. Naast de herintroductie van de bekende koppen Neve Campbell, Courteney Cox en David Arquette, voeren de makers onder anderen Rory Culkin, Hayden Panetierre en Emma Roberts op om de eerste Scream-film van het nieuwe decennium vorm te geven. Daar gaat wat tijd in zitten, waardoor het middenstuk van de film eigenlijk net iets te veel suspense ontbeert om echt in de buurt te komen van de kwaliteit van de eerste film. Logisch, want aan de ene kant bouwt Scream 4 voort op de trilogie uit de jaren negentig, maar aan de andere kant wil de film een nieuwe generatie horrorliefhebbers kennis laten maken met het witte masker.
Gelukkig doet het niets af aan de onvoorspelbaarheid van de film. De personages vertellen letterlijk in welke fase van de horrorfilm zij zich bevinden, maar omdat dit een nieuw decennium is, en de regels zijn veranderd, hebben zij geen mallemoer aan die kennis en worden zij in onverwachte volgorde in mootjes gehakt. Die onvoorspelbaarheid komt goed tot zijn recht bij de ontknoping. Waar de clou in Scream 3 regelrecht uit de lucht kwam vallen, is er bij Scream 4 zelfs sprake van een grote aannemelijkheid. En tóch is de kans groot dat je hem niet ziet aankomen. Scream 4 vormt in die hoedanigheid een prima aanvulling op de trilogie; daarnaast weet Wes Craven met zijn film vast en zeker ook een nieuwe generatie te enthousiasmeren voor de gemaskerde moordenaar. Maar Drew Barrymore, in die ene specifieke sequentie, vergeten we nooit. Een gouden regel is dan ook, volgens Neve Campbells personage althans, dat je nooit moet fucken met het origineel.
