Zijn remakes nodig? Liefhebbers van het origineel zeggen vaak van niet. Maar om remakes altijd automatisch een kwalijke zaak te noemen gaat te ver. Remakes laten nieuwe generaties kennis maken met verhalen die zichzelf in het verleden hebben bewezen. Vaak wordt ook het origineel door vele nieuwe mensen ontdekt, wat de echte fans alleen maar zouden moeten toejuichen. Maar wat een remake in elk geval interessant maakt, is dat ze vaak zeer precies duidelijk maken hoe de filmwereld en de samenleving zich hebben ontwikkeld. Arthur is zon film.
In 1981 speelde Dudley Moore Arthur, de multimiljonair die altijd dronken was en nooit verantwoordelijk handelde. Tot de dag dat zijn vader het zat was en hem dwong te trouwen met een vrouw op wie hij niet verliefd was. Zou hij niet luisteren, dan nam zijn vader hem zijn vermogen af. Arthur gaat akkoord, maar raakt vervolgens tot over zijn oren verliefd op iemand anders. De film was een succes en leverde Moore zijn enige oscarnominatie ooit op.
In 2011 is de rol van Arthur voor Russell Brand, die qua acteren nog weinig heeft bewezen, maar als geen ander weet hoe het is om de hele dag dronken te zijn. Moores Arthur was een verwend nest die zich onvolwassen gedroeg, Brands Arthur gedraagt zich niet alleen als een baby, hij ís een baby. Hij laat zich in slaap sussen door liefelijke melodietjes, kijkt alleen maar tekenfilmpjes en kan niets zonder zijn kinderjuffrouw.
Deze verkinderlijking van Arthur ligt ongetwijfeld samen met de beslissing Arthur een nanny te geven. Deze kinderjuffrouw was in 1981 nog een sarcastische en snobistische mannelijke butler. Hoewel dit personage hetzelfde is gebleven nu Hellen Mirren de zorg voor Arthur op zich heeft genomen, is de dynamiek tussen Arthur en Hobson er helaas wel op achteruit gegaan. Arthur is totaal afhankelijk van Hobson en Hobson heeft een ongelimiteerde toegang tot zijn leven. Dat dit nergens in de film een seksuele component krijgt, kan alleen doordat Arthur vrijwel de volledige film een totale infantiel blijft.
Een romkom anno 2011 kan niet meer zonder stereotype slechterik. Zie daar Susan, de toekomstige echtgenote van Arthur die veel meer te doen krijgt in deze remake en met gemak het vervelendste element van de film is. Susan is geëmancipeerd, ambitieus, weet van aanpakken en heeft het geld van Arthur helemaal niet nodig. Zijn familiebedrijf ziet ze daarentegen wel zitten. Susan maakt Arthur tot een clichèmatige romkom die het niet had hoeven zijn. Haar scènes zijn flauw, smakeloos en plat. Van de scène waar ze een dronken poging doet Arthur aan te randen (vinden we andersom vaak veel minder grappig) tot de scène waar haar vader Arthur in het kruis grijpt om hem op een paard te hijsen. De vrouwenemancipatie is een heel eind gekomen sinds 1981, Susan is helaas een argument tegen deze ontwikkeling.
Dit alles maakt Arthur wel een stuk luchtiger dan het origineel, waar achter alle extravagantie toch veel duidelijker een grote droefheid schuilging. Arthur laat dat los en gaat vol voor de lach, en deels met succes. De film komt moeilijk op stoom doordat het eerste uur nog te veel aan het origineel wordt vastgehouden, maar als Greta Gerwig eenmaal in beeld komt als het meisje op wie Arthur verliefd wordt, ontvouwt zich een leuke romkom. Volledig voorspelbaar, maar dat wordt goedgemaakt door de eerste date in een totaal verlaten Grand Central Station.
Maar romkoms anno 2011 mogen helaas niet goed komen voordat elk personage minimaal één moraliserende speech heeft gehouden. Zo ook in Arthur. Te veel drinken is slecht voor je, dat wisten we in 1981 en dat weten we nu nog beter. Het weerhield Arthur er in 1981 echter niet van de grap van zijn hoofdpersonage in te zien, maar in 2011 moet hij natuurlijk afkicken voordat zijn grote liefde voor hem kiest. Het maakt het einde vervelend en lang.
