Typecasting, een bekend fenomeen binnen de filmindustrie. Voor sommige acteurs is het een zegen, voor veel anderen een probleem. Denk aan Jon Heder, die in vrijwel elke film zijn Napoleon Dynamite-rol mag overdoen. Of Robbert Pattinson die nu al vast lijkt te zitten aan het strong silent type. Dit geldt tot op zekere hoogte ook voor Sally Hawkins, die de meesten zullen kennen als Poppy uit Happy-Go-Lucky. Ze speelt voornamelijk dit soort goedlachse, prettig gestoorde vrouwen. In Made in Dagenham neemt ze echter een belangrijke, serieuze rol voor haar rekening, hetgeen op voorhand al bij velen scepsis zal oproepen. Met haar rol als protestleider weet ze de sceptici echter het zwijgen op te leggen: ze gaat uitstekend om met de ernst van haar rol en is het grote lichtpunt in een weinig bijzondere film.
Een groep vrouwen, werkend bij een Fordfabriek eind jaren zestig, besluit dat ze het niet langer pikken minder betaald te krijgen dan mannen. Terwijl vrijwel iedereen om hen heen zegt dat ze strijden voor een verloren zaak, zetten zij door om gelijk loon voor vrouwen in heel Engeland af te dwingen. Hoewel ze op heel veel weerstand stuiten, geven ze niet op en weten ze door elkaar te steunen een hoop stof te doen opwaaien in de door mannen gedomineerde wereld.
Zoals gezegd is Sally Hawkins erg sterk in haar rol als Rita OGrady, de leider van het vrouwenprotest. Hoewel het begin van de film doet vermoeden dat we te maken hebben met een reprise van haar Poppy-rol, ontwikkelt ze zich gaandeweg tot een sterke, karaktervolle vrouw, die een groot bereik aan emoties toont. Ze wordt hierin bijgestaan door Bob Hoskins, die zeer overtuigend acteert en veel plezier lijkt te beleven aan zijn rol. Ook de andere vrouwen die deel uitmaken van de protestgroep overtuigen, al worden hun personages nooit echt uitgediept. De film focust zich zeer sterk op het personage van Hawkins, hetgeen niet verwonderlijk is, gezien zij het protest leidt. Het had de film echter goed gedaan als de randpersonages wat meer aandacht hadden gekregen, want nu ontstaat er een redelijk eenzijdig beeld.
Eén van de sterkste punten van Made in Dagenham is de sfeer: de film ziet er van begin tot eind goed verzorgd uit en weet de jaren zestig werkelijk tot leven te wekken. De autos, kledingstijl, dagelijkse gewoontes, het klopt allemaal tot in de puntjes. Des te vervelender is het dat het verhaal zo beperkt is. Het was interessanter geweest als de problematiek vanuit meer verschillende perspectieven was bekeken. Nu bekruipt toch het gevoel dat het geheel slechts om één enkele vrouw draait. Daarbij zijn de getoonde gebeurtenissen op zichzelf niet interessant genoeg om een film lang te boeien. De acteurs maken gelukkig wel wat goed, maar de film weet nergens echt te beklijven. Ook de dialogen zijn goed, maar nooit uitzonderlijk.
Dit is helaas de algemene strekking van Made in Dagenham: goed, maar niet bijzonder. Het geheel zit prima in elkaar en laat een verzorgde indruk achter. Nooit weet de film echter daadwerkelijk indruk te maken. Het begin van de film doet vermoeden dat we te maken hebben met een fijne, frisse film, gedragen door sprankelende personages, maar gaandeweg vlakt Made in Dagenham steeds verder af. De leuke archiefbeelden verdwijnen, Bob Hoskins is nauwelijks meer te bekennen en de beelden worden meer en meer gestandaardiseerd, hetgeen resulteert in een wat matte film die waarschijnlijk snel vergeten zal worden.
