Tientallen lijken moet Mario op een gegeven moment in Post Mortem door de lange ziekenhuisgangen dragen. Ze liggen allemaal op elkaar op een dolly, die eigenlijk te klein is voor het aantal. Dan valt er een lijk op de grond. Mario stopt, kijkt met een ijzige blik achterom, pakt het lijk op en werpt het met de laatste krachten die hij nog heeft weer op de andere slachtoffers. Welkom in het leven van een eenzame man die verstrikt raakt in een oorlog die de zijne niet is.
Mario werkt in een mortuarium in Santiago, waar hij de opmerkingen van de patholoog-anatoom zorgvuldig uittikt op zijn antieke typemachine. Thuis heeft hij weinig om handen en probeert hij zich niet te laten meevoeren door de eenzaamheid. Al jaren kijkt Mario vanuit zijn raam naar de overbuurvrouw, Nancy Puelma. Als hij haar eindelijk aan zijn eettafel krijgt, lijken zijn kansen te keren. Tot de dag van 11 september 1973. Op die dag, waarop Pinochet middels een staatsgreep afrekent met president Salvador Allende, blijkt Nancy spoorloos te zijn verdwenen. Mario gaat op zoek naar zijn verloren geliefde terwijl hij op zijn werk moet om zien te gaan met de honderden slachtoffers van de rellen in Santiago.
In zijn aardige debuut Tony Manero lukte het de Chileense regisseur Pablo Larraín ook al om een indringende karakterstudie te combineren met een typering van de politieke situatie in Chili, maar Post Mortem is daar op alle vlakken nog net iets beter in geslaagd. Dat begint al bij het hoofdpersonage, dat net als in Tony Manero overigens wordt gespeeld door de geweldige acteur Alfredo Castro. Mario is een prettig complex personage, wiens acties nooit helemaal begrijpelijk worden, maar die ook niet zo gestoord is als de hoofdrolspeler in Tony Manero.
Maar ook de grotere aandacht die Larraín in Post Mortem heeft voor de politieke aandacht van het verhaal komt de film ten goede. Kijkers die niet op de hoogte zijn van de geschiedenis van Chili zullen er wellicht overheen kijken, maar de subtiele kritiek van Larraín op het regime dat een einde maakte aan het bewind van Salvador Allende geeft de film een extra dimensie. Ronduit fascinerend is de scène na ongeveer een uur als Mario in het lijkenhuis aankijkt tegen de dode Allende terwijl de complete legertop gespannen afwacht op het resultaat van de autopsie. Het is met afstand de beste scène in deze sobere, maar desondanks buitengewoon indringende film die nog lang na het meesterlijke einde door je hoofd blijft rondspoken.
