De Britse komieken Steve Coogan en Rob Brydon zijn uitstekend op dreef in een fictief verhaal met scherpe, realistische randjes en hilarische imitaties van beroemdheden. Het materiaal van de zesdelige serie The Trip, die vorig jaar door de BBC werd uitgezonden, is teruggebracht tot bioscooplengte.
Het is verbazingwekkend dat de kijker met het uitgangspunt van The Trip zo goed wordt vermaakt. Van een verhaal is nauwelijks sprake; het overgrote deel van de film bestaat uit tafelgesprekken die nergens toe lijken te leiden. Maar die dialogen zijn zo vernuftig opgebouwd en worden zo aanstekelijk gespeeld door Coogan en Brydon, dat de film een heerlijke energie over zich heen krijgt. Helaas sneuvelen de snelle, gevatte opmerkingen iets te vaak in de ondertiteling.
Een kleine plot is ingebouwd om The Trip op gang te krijgen. Coogan heeft een opdracht aangenomen om een artikel te schrijven over een aantal toprestaurants, maar dat komt hem duur te staan als zijn vriendin niet met hem mee wil en hij noodgedwongen vriend Rob Brydon mee moet vragen op de reis. Geen romantisch uitje dus, maar een week lang oeverloze discussies, in de auto en aan tafel, die vaak tot in het absurde worden doorgevoerd. Waar een normaal mens de discussie allang had afgekapt, blijven deze mannen elkaar steeds verder uitlokken. Omdat de twee komieken deels zichzelf spelen is er ruimte om cynische messteken naar elkaars carrière te maken. Men kan zich afvragen in hoeverre de film, waarin veel wordt geïmproviseerd, is gespeeld, en dat komt de scherpe, soms beledigende humor alleen maar ten goede. De sterke chemie tussen Coogan en Brydon zorgt ervoor dat dat venijnige altijd iets vriendelijks blijft houden.
Regisseur Michael Winterbottom, die vorig jaar nog het broeierige en gewelddadige The Killer Inside Me uitbracht, verweeft hier net als in zijn mockumentary 24 Hour Party People (ook met Coogan in de hoofdrol) feit en fictie tot een kostelijke komedie die volzit met droge humor. Dat zit niet alleen in de dialogen, maar ook in het scala aan geweldige imitaties, vooral van Brydons kant. Michael Caine, Al Pacino, Anthony Hopkins en Woody Allen, om er maar een paar te noemen
Dat een ingenieus of komisch verhaal niet nodig hoeft te zijn om een volle speelfilm te vermaken, bewijst The Trip wel. Zet twee ad remme komieken tegenover elkaar en zie daar het resultaat. Een puur op dialogen leunende komedie die geen moment verveelt.
