Ze kan geen kant meer op. Het hele dorp heeft zich tegen haar gekeerd en zal niet rusten tot het recht heeft gezegevierd. Veel geschreeuw, geduw en getrek als ze haar huis uit komt lopen. En dan is het stil. Terwijl Soraya Manutchehri haar lot tegemoet treedt, klinkt er op straat alleen nog het geluid van stenen die tegen elkaar worden getikt. De dorpelingen vormen een dreigend en macaber orkest. Het duurt pijnlijk lang tot het moment daar is, die ene gruwelijke scène waar The Stoning of Soraya M. om draait.
Bij elkaar duurt de hele sequentie bijna een kwartier, waarvan tien minuten worden gebruikt om te tonen hoe het hoofdpersonage kei na kei incasseert. Niets van de steniging wordt buiten beeld gehouden. De onbegrijpelijke wreedheid kruipt zo steeds meer onder de huid.
The Stoning of Soraya M. was oorspronkelijk een boek van de Frans-Iraanse journalist Freidoune Sahebjam, dat hij schreef nadat hem, reizend door Iran, via een familielid het verhaal van Soraya ter ore kwam. De vijfendertigjarige Iraanse werd veroordeeld wegens overspel, maar had in werkelijkheid niemand iets misdaan. Haar man wilde hertrouwen, kreeg Sorayas toestemming niet, verzon daarop een verhaal en stookte mensen op om zo op koelbloedige wijze van zijn vrouw af te komen. Het boek, dat aandacht besteedde aan stenigingen en het gebrek aan vrouwenrechten in Iran, stamt uit 1990, maar gedateerd kan het niet worden genoemd. Vandaag de dag wordt steniging in veel landen nog steeds toegepast. Een haast onwerkelijk idee na het zien van deze film.
The Stoning of Soraya M. is vrij simpel van opzet. De journalist hoort het verhaal aan, de film schiet terug in de tijd en gaat verder rechtlijnig door zonder nog heen en weer te snijden. Het is een veilige keuze van de Amerikaanse regisseur Cyrus Nowrasteh, maar het werkt prima; de gebeurtenis spreekt voor zichzelf. Bovendien krijgen de acteurs nu goed de ruimte, waardoor vooral hoofdrolspeelster Mozhan Marnò, geboren in Los Angeles, een overtuigend aangrijpende rol neer kan zetten. Het is vooral haar verdienste dat de climax uiteindelijk zo hard en genadeloos aankomt.
De film had meer indruk gemaakt als de film daarna was afgelopen, maar helaas moest er - waarschijnlijk in de hoop meer mensen aan te spreken - een bevredigender einde komen. Dus zien we nog hoe de journalist met zijn kostbare interview op cassetteband ternauwernood het dorp ontkomt en de dorpbewoners nog belerend worden toegesproken. Die theatraalheid was nergens voor nodig geweest.
