Mia Wasikowska werd vorig jaar bekend met haar hoofdrol in Alice in Wonderland. De eenentwintigjarige actrice zou waarschijnlijk ook net zo snel weer in de vergetelheid zijn geraakt als ze niet datzelfde jaar met The Kids Are All Right de kans kreeg om te laten zien dat ze veel meer in haar mars had. Nu ze in de nieuwste verfilming van de literaire klassieker Jane Eyre het titelpersonage mag vertolken is het zeker: deze actrice gaat het nog ver schoppen.
Wasikowska geeft knap gestalte aan de gekwelde jonge vrouw, die zich wil ontworstelen aan haar verleden om een eigen leven op te bouwen. Het is een combinatie van terughoudende onzekerheid, wilskracht en charme die ze uitstraalt. Ze wordt een levendig personage en zorgt daarmee dat de film, ondanks het zware drama, nooit een larmoyante vertelling wordt, maar oprecht ontroert.
Hetzelfde geldt voor haar tegenspeler Michael Fassbender, een acteur die de afgelopen jaren zichzelf steeds meer naar de voorgrond werkte, door meesterlijke arthousefilms (Hunger) af te wisselen met amusant popcornvermaak (X-Men: First Class). Ook achter zijn personage gaat meer schuil dan wat er aan de oppervlakte te zien is, en ook hij speelt dat knap ingehouden. Een sterke chemie dus, tussen hem en Wasikowska.
Jane Eyre, naar het gelijknamige beroemde boek van Charlotte Brontë, gaat over een arme jonge vrouw die een baan als gouvernante in het huis van de rijke Edward Rochester aanneemt. In de fraai gefotografeerde openingsscène zien we haar wegvluchten uit Rochesters grote kasteel. Ze komt terecht bij een predikant, die haar onder zijn hoede neemt. Wat er zich heeft afgespeeld wordt duidelijk als de film zich vervolgens via flashbacks ontvouwt. Een jeugd zonder directe familie, opgroeien in een weeshuis en haar relatie met Edward, die een duister geheim met zich mee blijkt te dragen. Het verhaal uit 1847 werd maar liefst al achttien keer eerder verfilmd, maar dat neemt niet weg dat er ook nu nog een prachtfilm uit voort kan komen.
Jane Eyre is een overtuigend gevoelvolle verfilming geworden, met een prachtige cameravoering en soundtrack. Voorop in dit drama staat de formidabele cast, maar de sierlijke vormgeving biedt een fijne ondersteuning en draagt zonder meer bij aan een aantal gedenkwaardige momenten. Regisseur Cary Fukunaga gaat subtiel met zijn middelen om en zorgt daarmee voor een uitstekend evenwicht. Op papier is het slot misschien sentimenteel, maar door de vlekkeloze uitvoering wordt het een van de tederste scènes van het jaar.
