Ruim zeven jaar geleden verscheen Le Grand Voyage, het speelfilmdebuut van de Frans- Marokkaanse regisseur Ismaël Ferroukhi. Het is een prachtig relaas over een vader en zoon die met al hun onenigheden en culturele verschillen vanuit Frankrijk op weg gaan naar Mekka. Tijdens deze hadj komen de twee uiteindelijk nader tot elkaar met alle gevolgen van dien. Zo'n droomdebuut schept onvermijdelijk enorme verwachtingen. De projecten die Ferroukhi hierna afleverde, vonden slechts een beperkt publiek. Het nu verschenen Les Hommes Libres is pas het eerste bioscoopproject sinds die veelbelovende start in 2004.
Farroukhi neemt ons mee naar het Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog en richt zijn vizier op een specifieke bevolkingsgroep: de in het bezette Frankrijk woonachtige Algerijnen. Terwijl ze te maken hebben met de Duitse overheersers, wordt in hun Noord-Afrikaanse thuisland gepoogd het kolonialisme de kop in te drukken. Iets wat pas twee decennia later tot de onafhankelijkheid van Algerije zou leiden. De jonge immigrant Younes probeert rond te komen van de zwarte handel. Hij moet nog een extra balletje in de lucht houden als hij in opdracht van de Franse politie de lokale moskee moet bespioneren. Er is namelijk een hardnekkig vermoeden dat de leiding van het gebedshuis Joden en verzetsstrijders aan valse papieren helpt. De vriendschap tussen Younes en de populaire zanger Salim maakt de zaak zo mogelijk nog een slagje ingewikkelder.
Het wordt de kijker van dit op ware gebeurtenissen gestoelde oorlogsdrama niet bepaald gemakkelijk gemaakt. Er wordt van alle kanten aan de jonge Algerijn getrokken en zijn situatie is dan ook behoorlijk complex voor een niet-ingewijde. Interessant is de wijze waarop Farrouhki de oorlogsstrijd met de Duitsers linkt aan de revolutie die in het verre Algerije ontketend wordt. Het had echter geen kwaad gekund als we wat meer achtergrondinformatie hadden ontvangen. Bij Le Grand Voyage slaagde de filmmaker er nog in om zelfs de meest onwetende buitenstaander bij zijn verhaal te betrekken. Nu hebben we te maken met ingewikkelder thematiek waar van alles wordt bijgesleept in een wanhopige zucht naar volledigheid.
Helemaal afschrikwekkend werkt Farroukhis aanpak overigens ook weer niet. Het spel van Tahar Rahim, het veelbelovende talent uit Un Prophète, weet een grote mate van emotionele betrokkenheid bij de kijker op te roepen, waardoor je de hiaten in je kennis nog best voor lief mag nemen. Beschamend klein is echter de rol van Lubna Azabal. Deze actrice verdient na haar glansrijke vertolking in het voor een Oscar genomineerde Incendies echt een breder podium. Haar personage is net als veel vrouwen in die tijd veroordeeld tot de zijlijn, loopt wat af en aan en voegt hierdoor teleurstellend weinig toe.
Door het grote aantal personages, ontwikkelingen en themas doet Les Hommes Libres overvol aan. Dit gaat ten koste van het uitstekende spel en het treffende tijdsbeeld. Farroukhi roert een interessante en onderbelichte
periode uit de Franse geschiedenis aan, maar slaagt er niet in een breed publiek aan te spreken. Zijn aanpak is door de veelzijdige insteek nodeloos ingewikkeld, al komt na enige filtering de kern de spagaat waarin Younes zich bevindt nog best aardig uit de verf. Dit wordt versterkt door de aankleding, de solide regie en de uitstekende vertolking van Rahim. Doordat de vele zwakke punten de sterke punten nagenoeg teniet doen, pakt Farrouhkis tweede lange speelfilm toch teleurstellend uit. De kwaliteit van Le Grand Voyage wordt bij lange na niet gehaald.
