Wat de Engelsen met Love Actually en de Nederlanders met Alles Is Liefde lukte, probeerden de Amerikanen vorig jaar na te doen met Valentine's Day. Ondanks de stevige kritieken op dit mierzoete, slappe aftreksel besloten dezelfde makers onder leiding van regisseur Garry Marshall (Pretty Woman, The Princess Diaries) het dit jaar dunnetjes over te doen. Met dit keer als centrale thema: oudejaarsavond. In New York draait dan alles om het grote festijn op Times Square. Een vrachtlading aan bekende namen werd ingevlogen, maar het mocht niet baten: ook dit keer spat het glazuur weer van je tanden.
New Year's Eve is een mozaïekfilm in de meest hysterische vorm. De verhaallijnen zijn amper te tellen en overdaad is nog een understatement. Een synopsis is dan ook geen eenvoudige opgave dus hierbij enkele hoofdlijnen: Paul helpt Ingrid haar wensenlijst te vervullen in ruil voor exclusieve toegangskaarten voor een feest. Zuster Aimee verzorgt de stervende Stan die niet meer behandeld wil worden en nog maar één wens heeft. Randy en Elise komen samen vast te zitten in de lift. Rockster Jensen probeert het goed te maken met cateraar Laura. Twee koppels strijden om het geldbedrag voor degene die in 2012 als eerste een kind baart. Kim krijgt ruzie met haar dochter Hailey door haar angstvallig te willen beschermen. En ondertussen probeert Claire de festiviteiten op Times Square in goede banen te leiden.
Het logische gevolg van al deze verhaallijnen is dat ze nauwelijks beklijven en je nooit het overzicht krijgt. Telkens doemt de gedachte 'o ja, die hadden we ook nog' op. Waarom de makers voor zo extreem veel personages en verhaallijnen kozen is wellicht om er zeker van te zijn dat iedereen zich wel met één personage kan identificeren, het gevolg is echter dat het waarschijnlijk niemand lukt. Alle personages blijven namelijk platte karakters door de vluchtigheid waarmee hun levens en problemen worden geïntroduceerd om vervolgens even snel weer op te lossen. De uiterst zwakke dialogen hebben daarin een flink aandeel. Ze zitten vol clichés en doen geforceerd en onnatuurlijk aan. Daarvoor mogen we Katherine Fugate bedanken die scenariotechnisch op geen enkel punt slaagt.
Wat de cast betreft kunnen we kort zijn: voor niemand valt enige eer te behalen. Michelle Pfeiffer komt misschien nog het dichtst in de buurt van een enigszins verrassende rol, maar ook haar personage blijft plat en eenzijdig. Jon Bon Jovi speelt min of meer zichzelf, maar valt in deze matige film desondanks uit de toon. De overige acteurs doen waarvoor ze zijn opgetrommeld: hun tekst opzeggen, een beetje huilen en een beetje lachen om vervolgens waarschijnlijk weer zo snel mogelijk met een goede cheque huiswaarts te keren.
De soundtrack is ook allesbehalve origineel maar doet tenminste wat hij moet doen. Het is één van de weinige houvasten waaraan je je kunt optrekken. In positieve zin springt "Auld Lang Syne" er uit, gezongen door Lea Michele (Glee) zelf. Tijdens dat nummer komt de film het meest in de buurt van een film als Love Actually. Het is dan allemaal nog steeds mierzoet zoals dat hoort bij een genrefilm als deze, maar we zijn even verlost van de uiterst zwak geschreven personages en dialogen. Louter beelden zijn dan even een verademing. Het is echter bij lange na niet genoeg om van New Year's Eve ook maar een redelijke eindejaarsfilm te maken. Daarvoor is het geheel gewoon te zwak. De weinig opzienbarende bloopers tijdens de aftiteling versterken dit gevoel nog eens.
