Jack and Jill, de nieuwste film van Adam Sandler is in de Verenigde Staten door vrijwel de gehele pers neergesabeld. Op Rotten Tomatoes bleef de film lange tijd op een 0% score staan, op IMDB haalt de film momenteel net een 2,9 en de film kreeg vernietigende recensies. De film bereikte echter wel de tweede plek in de box office en kreeg een aardige CinemaScore-beoordeling. Een beetje verwarrend, net als de film zelf.
In Jack and Jill speelt Adam Sandler Jack Sadelstein, een succesvolle reclameregisseur met een aantrekkelijke vrouw en twee kinderen. Een van hen is een geadopteerd Indiaas jongetje dat de rare eigenschap heeft objecten op zijn lichaam te tapen (?!). Het gezin maakt zich op voor Thanksgiving en de komst van Jacks tweelingzus Jill. Zij is groot, dik, schreeuwerig, bitter, laat scheten, zweet, draagt een papegaai op haar schouder en wordt gespeeld door Adam Sandler. Als blijkt dat ze ook na Thanksgiving wil blijven, is het huis te klein. Maar dan komt Al Pacino.
Eigenlijk doet het er allemaal niet toe. Het verhaal is dun, flauw en gezapig. De grappen zijn van een hoog poep- en piesgehalte (scheten, overmatig zweten, diarree, het komt allemaal voorbij) en het acteerwerk is beneden alle peil. De film is in wezen een aaneenschakeling van banaliteiten, clichés en goedkoop sentiment. Maar toch gloort er nog iets. Het succes van de films waarmee Adam Sandler internationaal doorbrak (Happy Gilmore, The Waterboy) was onder meer te danken aan de manier waarop hij zijn van-dik-hout-zaagt-men-plankenhumor op een bijzonder sympathieke manier wist te brengen. Hij was verfrissend en ontwapenend. En die sympathie raakt hij zelfs in Jack and Jill niet volledig kwijt. Hoezeer hij ook zijn best doet.
Jack and Jill zal zonder twijfel (en terecht) als een van de slechtste film van het jaar de boeken in gaan, maar ondanks de voorspelbaarheid en het niveau van de grappen, is hij soms nog wel geestig. Dat geldt zelfs voor de manier waarop Sandler gestalte geeft aan Jill. Daarbij is ook het aandeel van Pacino opmerkelijk. Deze speelt zichzelf, met een flinke dosis zelfspot, maar waarom? Jack and Jill is al met al vooral een heel bevreemdende kijkervaring. De film is er echter niet mee gered.
