Ze lijkt haar leven weer op de rails te hebben, Camille. Een goede baan als architect, een fijne vriend die zielsveel van haar houdt en een comfortabel leven. Maar als haar eerste liefde Sullivan plotseling weer voor de deur staat, is Camille bereid alles op te geven en met hem mee te gaan, waar hij ook maar wil. De eerste liefde eindigt niet als de relatie wordt beëindigd. Die draag je je hele leven met je mee.
De eerste liefde of kalverliefde, hoe je het ook wilt noemen, is al decennia een dankbaar thema voor filmmakers. Daarmee is het een wat uitgekauwd genre geworden waar weinig nieuws meer aan toe te voegen is. De Française Mia Hansen-Løve probeert het toch in haar derde film, de eerste sinds haar meesterwerk Le Père de Mes Enfants.
De film begint als de relatie tussen de vijftienjarige Camille en Sullivan sterker is dan ooit. Vooral Camille is tot over haar oren verliefd op Sullivan en wil hem het liefst geen moment alleen laten. Gaandeweg worden er echter wat scheurtjes in de relatie zichtbaar. Sullivan is gesteld op zijn vrijheid en wil reizen, genieten van zijn jeugd en experimenteren. Dat gaat botsen met Camille, die Sullivan voor zichzelf wil hebben.
In haar vorige twee films bewees Hansen-Løve al over een subtiele regiestijl te beschikken, waarmee ze ogenschijnlijk alledaagse gebeurtenissen een sterke lading mee kan geven. Dat bewijst ze wederom in Un Amour de Jeunesse. Het is allemaal niet wereldschokkend of vernieuwend wat op het scherm te zien is, maar op de een of andere manier slaagt Hansen-Løve erin het geheel extreem realistisch te laten aanvoelen. Dat zit in kleine dingen als een blik, een beweging of een gebaar, maar ook in de afwezigheid van filmische ingrepen. Het voelt écht en dat is de grote klasse van de film.
Met name in het eerste deel van de film, wanneer de relatie tussen Camille en Sullivan op zijn hoogtepunt is, werkt die subtiliteit uitstekend. In de laatste drie kwartier lukt het Hansen-Løve niet altijd om alle clichés van het thema te vermijden, maar zelfs dan blijft het verhaal overwegend fris en origineel. En met actrice Lola Créton, pas net zeventien tijdens de opnames, heeft Hansen-Løve een grote troef in handen. Créton overtuigt als de jonge Camille in haar tienerjaren, maar ook als ze volwassen is en de nodige levenservaring heeft opgedaan. Hoewel je haar acties niet altijd begrijpt, blijft het personage zo intrigerend dat de film dat ook blijft. Met een ontroerend einde, dat op symbolische wijze laat zien dat het Camille ooit misschien toch zal lukken die eerste liefde te overwinnen. Vergeten zal ze Sullivan nooit, maar ze moet verder met haar leven en dat lijkt ze zelf ook in te zien.
FilmTotaal sprak regisseuse Mia Hansen-Løve tijdens het afgelopen IFFR. Lees hier het interview.
