De Griekse regisseur Yorgos Lanthimos maakte enkele jaren geleden furore op het internationale filmhuis- en festivalcircuit met Dogtooth, een bizarre film waarin ouders op wel heel onorthodoxe wijze en met veel verzonnen verhalen hun kinderen van de buitenwereld afschermden. Daarna produceerde en acteerde hij in het ook al bijzondere Attenberg. Beide films werden gekenmerkt door een behoorlijk absurd gevoel voor zeer zwarte humor dat ook in de gekkigheid van Alps terugkeert. Dit keer is de blik van Lanthimos weidser en schetst hij een intrigerend portret van een samenleving in chaos die afstevent op een onduidelijke toekomst.
De Alpen uit de titel is een bedrijfje met vier medewerkers die allen de naam van een berg uit de Alpen dragen (de leider heet bijvoorbeeld Mont Blanc). Ze verhuren zich aan mensen die rouwen om iemand die net overleden is, waarbij zij de rol van de overledene spelen. Volgens hen heeft dat een therapeutische werking, en voor sommige overlevenden lijkt dit inderdaad zo te werken. Maar hoe langer de Alpen in dienst zijn, hoe meer de psychologische gezondheid van zowel klant als Alp op zijn minst twijfelachtig te noemen valt. Zeker voor de hoofdpersoon, een verpleegster die bijklust als Alp en zich langzamerhand verliest in de personages die ze speelt.
De film zit vol met vreemde en/of dubieuze relaties en machtsverhoudingen die samen met het absurdisme deze verpleegster tot steeds ergere waanzin drijven. Verliest men zich in de Griekse samenleving in de rollen die men zichzelf op heeft gelegd met leugens en onrealistische verwachtingen? Het kan geen toeval zijn dat deze film gemaakt werd tijdens de ontsporing van Griekenland. In de film valt er echter een stuk meer om te lachen dan in werkelijkheid, maar onder dat oppervlak borrelt van alles en naarmate een climax nadert breekt de narigheid door de absurde façade heen. Wat blijkt? Die is nog absurder.
Alps is een even hilarische als verontrustende film boordevol inmiddels kenmerkend maffe, droge dialogen. Lanthimos laat zien dat zijn debuut geen toevalstreffer was en blijkt over een consequente stijl te beschikken die nog altijd even provocatief als humoristisch is. Sterker nog, de nieuwe film is een stap voorwaarts. Rijker aan ideeën en maatschappelijke kritieken, die specifieker en scherper worden uitgewerkt, en interessanter qua verhouding tussen vorm en inhoud. In tegenstelling tot wat enkele criticasters beweren, creëert Lanthimos juist door zijn filmwereld dit keer flink uit te breiden de zo boeiende gelaagdheid die de film zijn kracht geeft.
