Miley Cyrus zien we vaker op de rode loper als vriendinnetje (en inmiddels verloofde) van Liam Hemsworth dan in een film. Haar naamsbekendheid stamt nog steeds van Hannah Montana, iets wat Miley ongetwijfeld wil veranderen. Met LOL probeert ze haar Hannah Montana-imago voorgoed van zich af te schudden en een serieuze kant van zichzelf te laten zien.
LOL draait om Lola, een typische tiener van deze tijd. Lola brengt het merendeel van haar tijd door met smsen en e-mailen met haar vrienden. Er is immers geen betere manier om je uit te drukken en problemen te bespreken dan Facebook. Lola is vooral bezig met haar gevoelens voor haar platonische vriend Kyle. Ze vindt hem stiekem leuk en hoopt dat het iets meer zal worden dan BFF's. Uiteraard gaat dit niet van een leien dakje. Een schoolreisje naar Parijs biedt uitkomst. Waar beter dan Parijs om hun relatie te verdiepen en wellicht voor het eerst seks te hebben? Lola deelt niet alleen alles wat ze denkt op Facebook en Twitter, maar ook in haar dagboek. Zo krijgen we als kijker een overduidelijk beeld van elke gedachte over de liefde en het leven van Lola. Niet alleen Lola heeft last van liefdesperikelen. Haar moeder Anne weet niet of zij moet kiezen voor haar ex-man of een nieuwe vlam.
Miley Cyrus wil met haar rol in LOL laten zien dat ze niet langer een kind is. Waar Miley in Hannah Montana het suikerzoete extra moest aanzetten omdat dit bij het Disneygenre hoort, legt ze ook alle uitdrukkingen van Lola er dik bovenop. Helaas werkt dit in een serieuze rol voor geen meter. Miley weet helaas op geen enkele manier van Lola een geloofwaardig personage te maken, hoeveel msn-taal ze er ook tegenaan gooit. Het lijkt werkelijk alsof Miley elke scène de opdracht heeft gekregen zo boos en verongelijkt mogelijk over te komen. De enige scènes die redelijk overkomen zijn de moeder-dochtermomenten tussen Miley en Demi Moore, maar dat zal meer te danken zijn aan de ervaring van Moore.
LOL: Laughing Out Loud is een remake van de gelijknamige Franse film uit 2008. Lisa Azuelos schreef en regisseerde deze film en boekte daar behoorlijk wat succes mee. Voor de remake verzorgde zij opnieuw het scenario en de regie. De twee versies gaan beide over jongeren, liefdesperikelen en communicatieproblemen tussen tieners en ouders. Toch is met de vertaling naar het Engels een hoop verloren gegaan. Bovendien zijn er teveel kleine subplots die er niet toe doen en komen alle personages hierin onsympathiek over. De eerste driekwart van de film wordt er te diep op ingegaan, aan het einde wordt het in sneltreinvaart afgewikkeld. Hierdoor voelt het allemaal wat onsamenhangend aan. Het hoogtepunt van de film vormt de studiereis naar Parijs, omdat dit ingeleid wordt met een montage inclusief de verplichte Eiffeltorenshots en verkleedpartijen van Miley en co in pashokjes. Zoiets mag dan volkomen onorigineel zijn, het vormt een welkome onderbreking van de verhaallijnen.
Uiteraard is LOL vooral gericht op tieners die zijn opgegroeid met Hannah Montana en net als Lola te maken krijgen met het volwassen worden in een tijdperk waarin sociale media de spil van hun bestaan vormen. Voor hen is LOL misschien best te pruimen. Wie geen diehard Hannah Montana-fan was, kan de film beter overslaan.
