De huiskamer van het gelukkig getrouwde stel Elizabeth en Pierre is het strijdtoneel van een serie onthutsende onthullingen en ontboezemingen. Deze ontvouwen zich wanneer Elizabeths broer Vincent en zijn vrouw Anna op bezoek komen. Het gezelschap wordt gecompleteerd door musicus Claude, Elizabeths jeugdvriend. Playboy Vincent lijkt zijn wilde haren te hebben verloren als hij aan de vooravond van het vaderschap staat. In afwachting van zijn vrouw Anna besluit hij vast de voornaam van zijn ongeboren telg met zijn beste vrienden te delen. Dat komt hem op veel kritiek en een avond verbaal touwtrekken te staan. Als Anna eenmaal arriveert gaan alle registers open en is het nog maar de vraag of het gezelschap aan het eind van de avond nog met elkaar bevriend is.
Le Prénom (De Voornaam) is de titel van een populair Franstalig toneelstuk dat werd geregisseerd door Matthieu Delaporte en Alexandre de la Patellière. De beide heren tekenden eveneens voor de regie van de verfilming. Hun bewerking is aarzelend en enigszins onhandig, want de mogelijkheden die het witte doek hen biedt, worden slechts mondjesmaat door de filmmakers benut. Het amusante gebakkelei speelt zich namelijk hoofdzakelijk in een enkele ruimte af. Dit is echter ook de essentie van het verhaal, maar soms laat de creativiteit van de regisseurs hen in de steek. Ter variatie worden er wat uitstapjes gemaakt, bijvoorbeeld naar de moeder van Elizabeth of naar gebeurtenissen die de reputatie van Vincent illustreren. Ook zijn er de obligate flashbacks om de kijker nog van wat extra uitleg en informatie te voorzien als alle kaarten eenmaal open op tafel liggen.
De aftrap, waarin Patrick Bruels personage Vincent in snelle steekwoorden en flitsende montage vooral zichzelf introduceert, is wat verraderlijk. Als het stel, op Anna na, eenmaal in de woonkamer is beland, duurt het namelijk nog even voor het plot in werking wordt gesteld. Het gemoedelijke gekabbel vormt een opmerkelijk contrast met de vlotte start. Het blijkt slechts de stilte voor de storm. Bezwaarlijk is de uniforme setting geenszins. De liefhebber van ijzersterke dialogen en snijdende humor mogen een vermakelijke anderhalf uur tegemoet zien vol onverwachte wendingen en pijnlijke confrontaties.
De voornaam waarmee het balletje gaat rollen wordt godzijdank nu eens niet in de trailer onthuld. Het is een interessante maar dubieuze constatering dat de naam uitermate relevant is, maar er uiteindelijk ook weer helemaal niet toe doet. Er zat namelijk al langer wat goed mis binnen de vriendengroep. De naam onderstreept wel het bizarre gevoel voor humor van het gezelschap, maar fungeert ook als deksel van de enorme beerput waar de vijf personages al jaren lang stevig op hebben gezeten. De geijkte problemen van veertigers zoals een dreigende midlifecrisis en de vraag of het leven niet meer te bieden heeft, komen alle voorbij. Het zijn met name de messcherpe dialogen die de regisseurs ook zelf schreven die Le Prénom doen voortstuwen. Loodzwaar wordt het nooit; daar zorgen de komische intermezzos wel voor.
De regisseurs beginnen met een ruime, open blik, maar verengen hun opzet steeds meer. Le Prénom wordt dan wat toneelmatig, maar wint ook aan intensiteit omdat het alleen nog draait om de personages en wat ze op hun hart hebben. Als je allergisch bent voor zweverig Frans geneuzel kun je met een gerust hart een kaartje voor dit verfilmde theaterstuk kopen. Delaporte en De la Patellière weten namelijk een ongekend, haast on-Frans temperament op te roepen, waarbij de couscous door de kamer vliegt en zelfs de koffietafel niet veilig is. Le Prénom is knetterend Frans vuurwerk. Maar dan wel binnenshuis.
