Na Paris, Je TAime en New York, I Love You, is 7 Days in Havana opnieuw een in hoofdstukken opgedeelde film van verschillende makers met een wereldstad als uitgangspunt. Niet ieder segment komt helemaal goed uit de verf, maar inzakken doet 7 Días en la Habana, zoals de originele titel luidt, nauwelijks. Dat is het lekkere van zon omnibusfilm: je hebt genoeg afwisseling en er zitten altijd wel een paar fragmenten tussen die de boel opwaarderen.
Het begint een beetje tam, met een eenvoudig maar vermakelijk filmpje van Benicio del Toro over een jonge Amerikaanse acteur die voor een rol naar Havana is afgereisd. Het verhaal over de buitenlander in een vreemde cultuur voelt wat plichtmatig aan, maar als opening is die luchtige introductie best welkom. De film springt vervolgens steeds een dag verder in de tijd om telkens weer een nieuw verhaal te starten, geregisseerd door achtereenvolgens Pablo Trapero, Julio Medem, Elia Suleiman, Gaspar Noé, Juan Carlos Tabío en Laurent Cantet.
Op een paar kleine, soms komische onderlinge verwijzingen na hebben de verschillende hoofdstukken weinig overeenkomsten. De segmenten lopen uiteen van romantisch drama (Medem) tot duistere sfeermakerij zonder dialoog (Noé) en droog observerende shots met een aanstekelijke dosis zwarte humor (Suleiman). Het is interessant om te zien hoe verschillend al die benaderingen van de filmmakers zijn. Meer dan in eerdergenoemde omnibusfilms gaat 7 Days in Havana qua stijl en genre de breedte in, en dat alleen al maakt dit een aardige zit voor filmliefhebbers.
Wie komt voor een impressie van een wereldstad zal zich wellicht wat bekocht voelen. Het draait hier meer om personages en verhalen dan om de stad waarin ze zijn gesitueerd. Dat zou simpelweg te maken kunnen hebben met het feit dat Havana niet de herkenbare, iconische plekken heeft als New York of Parijs. Of het kan komen doordat er hier slechts zeven regisseurs een film hoefden te verdelen, waardoor ze relatief gezien meer film per persoon konden maken. Hoe het ook mag zijn, het komt de beleving ten goede, want alle verhalen samen geven een mooi veelzijdig beeld van hoe mensen hun leven invulling geven.
Het charmantst pakt dat uit in het segment van Cantet, waarin een vrouw de buurt optrommelt om een fontein voor de Heilige Maria in haar huis te bouwen. Een simpel verhaal, maar het straalt een roerend gevoel van onderling vertrouwen en saamhorigheid uit. Groepen tot leven wekken, Cantet deed het eerder al uitstekend in het veelgeprezen schooldrama Entre les Murs.
Een goede keuze ook om af te sluiten met dat segment. Na te zijn begonnen bij een toerist die moeite heeft met de nieuwe cultuur, kruipt de kijker in het laatste hoofdstuk juist dicht op de huid van de autochtone inwoners. En zo loop je toch naar buiten met het gevoel dat je Havana beter hebt leren kennen, zonder dat daar bekende gebouwen en locaties voor nodig waren.
