Dat er in Nederland momenteel een ware stortvloed aan kinderfilms voorbijkomt, moge duidelijk zijn. De reeks van 2012 werd al aardig aangedikt met titels als Mees Kees, Brammetje Baas, Kauwboy, of Nono, het Zigzag Kind. In de meeste gevallen staat hierin een excentriek jongetje centraal dat anders is dan alle andere jongetjes op school. Voor wie het liever wat internationaler zoekt, wordt de lijst deze week aangevuld met Milo, het Ierse speelfilmdebuut van het regieduo Berend en Roel Boorsma. En jawel, ook hier mag weer een zonderling knaapje op komen draven.
Wat de tienjarige Milo anders maakt dan andere kinderen is een zeldzame erfelijke huidaandoening, die ervoor zorgt dat hij continu onder de strikte controle van zijn ouders staat. Elke dag moet hij ingesmeerd worden met een speciale huidcrème, om zich tegen zijn ziekte te beschermen. Zelf is Milo zich niet bewust van het type ziekte waar hij mee te maken heeft, alleen dat niemand ooit te weten mag komen wat er met hem aan de hand is. Dit zorgt er logischerwijs voor dat Milo zich op school een buitenbeentje voelt en zich liever bezighoudt met zijn hobbys, zoals fotografie. Op een gegeven moment toont hij een polaroidfoto van zichzelf, ingesmeerd onder een dikke laag huidcrème. De titel My Mask geeft een duidelijke metafoor voor het masker dat hij iedere dag onder het juk van zijn vader moet dragen, om de schijn van een normaal leven op te houden.
Echt leuk vindt Milo het niet om een buitenbeentje te zijn. Het aankomende schoolkamp biedt gelukkig een uitgelezen kans voor hem om nieuwe vriendjes te maken. Wanneer zijn strenge vader hem echter verbiedt om te gaan, besluit Milo om los te breken van zijn regime en er op eigen houtje op uit te trekken. Na een aantal spannende gebeurtenissen en een mislukte kidnapping, komt Milo terecht bij het oudere criminele koppel Star en Mickey. Van hen leert Milo steeds meer over zichzelf en de wereld, en zij leveren dan ook de interessantste scènes van de film. Maar wanneer Milos huidziekte weer op begint te spelen, wordt de spanning weer opgevoerd en blijft de kijker gissen naar wat er precies aan de hand met hem zou kunnen zijn. De schokkende onthulling zullen we niet verklappen, maar Milo zou zeker niet misstaan in een uitzending van het RTL5-programma Gênante Lijven.
In zijn geheel kan Milo als geen verkeerd debuut worden bestempeld. Technisch gezien is de film in orde, en het fraaie Ierse landschap wordt op kunstzinnige wijze in beeld gebracht door de broertjes Boorsma. De acteerprestaties zijn hier en daar dan weer wisselvallig, maar vooral Charlotte Bradley en Jer OLeary weten de kijker voor zich te winnen, en geven de film ook de humor die op de meeste momenten toch wordt gemist. De grote makke in het verhaal zit m echter toch in de enigszins clichématige boodschap die aan het einde wordt meegegeven: blijf vooral jezelf en accepteer wie je bent. Een wijze les, maar wel een die onderhand een beetje uitgekauwd aandoet. Hierdoor laat Milo je toch achter met een soort been-there-done-that-gevoel.
