De crisis hakt er flink in bij de jonge, ambitieuze restaurateurs Yann en Nadia. De twee ontmoeten elkaar bij toeval als Yann op zoek gaat naar een baan als kok. Na een nachtelijke date zijn de twee tortelduifjes niet meer bij elkaar weg te slaan en werpt Yann zich op als surrogaatvader van Slimane, het zoontje van zijn nieuwe vriendin. Tijdens een tochtje door de bossen stuit het jonge stel op een verlaten pand, dat ideaal lijkt om hun toekomstige restaurantplannen te verwezenlijken. Vol goede moed en schijnbaar geweldige ideeën begint het jonge stel plannen te maken. Toch zitten hier wat weeffouten in, want geen enkele bank wil het stel een lening verschaffen. Nadia vertrekt naar Canada om daar een baan te vinden en laat Yann met Slimane achter.
De premisse van Cédric Kahns Une Vie Meilleure (een beter leven) lijkt een opeenstapeling van gemiste kansen, foute beslissingen, armoe en deprimerende gebeurtenissen. Kahns vorige speelfilm, het impulsievere maar wankele Les Regrets handelde over een man die maar niet kon kiezen tussen zijn eigen vrouw en een jeugdliefde die opeens weer in zijn leven opdook. De mannelijke hoofdpersoon in Une Vie Meilleure lijkt veel beter te weten wat en wie hij wil, maar wordt hierbij voortdurend door het lot en de wispelturigheid van zijn vriendin tegengewerkt. Nadia pakt haar biezen en kijkt niet meer naar haar kind of vriend om.
Je kunt Yann er moeilijk van betichten dat hij niets aan zijn situatie doet. Desondanks raakt hij van de regen in de drup. Met zijn opgedrongen pleegzoon moet hij zijn intrek nemen in een ranzige kamer en hij ligt ook nog wel eens met het jochie in de clinch. De man is hooguit te verwijten dat hij maar achter zijn vriendin blijft aanlopen, terwijl het gewoon een egoïstische vrouw is die hem en haar bloedeigen kind heeft laten stikken. De enige uitweg uit Yanns miserabele bestaan is zich financieel en emotioneel los te maken van Nadia. Dat lijkt onmogelijk omdat de man de zorg voor een jongetje op zich heeft genomen. Kahn maakt het leed van Yann invoelbaar met veel externe factoren, zoals een agressieve huisbaas en gekift met Slimane. Voor de interne strijd die Yann voert blijft vervolgens weinig ruimte over.
Kahn probeert met de sombere toon en opeenstapeling van crises en tegenslagen aan te haken bij het sociaalrealisme waar vooral de Britten heel sterk in zijn. De impact die het werk van zijn collegas Ken Loach en Mike Leigh heeft wordt echter niet gehaald. Weliswaar zijn er sterke overeenkomsten in thematiek en verhaalopbouw aan te wijzen, maar Kahns drama wordt gehinderd door personages die onlogisch handelen en waarbinnen tegenstrijdige emoties woeden. Dit wordt op forse wijze onderstreept door de slotakte waarin Yann weer oog in oog met zijn grote liefde komt te staan, die zichzelf zo mogelijk nog erger in de nesten heeft gewerkt. De rol van Nadia illustreert de onrealistische natuur van de personages in Une Vie Meilleure om ondanks hun aanpassingsvermogen niets te leren van hun fouten. Het wordt dan ook wel heel moeilijk om van de mensen in dit twijfelende Franse drama te gaan houden en daar wringt dan ook precies de schoen.
