Van de vele Nederlandse acteurs die door de jaren heen hun heil hebben gezocht in Hollywood, is Yorick van Wageningen een van de weinigen die er een goedlopende carrière aan heeft overgehouden. Hij werkte reeds met grote namen als David Fincher en Terrence Malick, en het had maar weinig gescheeld of hij had zelfs zijn Hollywooddebuut mogen maken onder regie van Steven Spielberg. Niet zo vreemd dus dat de man bij zijn sporadische terugkeer in Nederland de betere rollen krijgt toebedeeld. Zo was hij de laatste jaren te zien als oom met een dubbele agenda in Oorlogswinter en speelde hij koning Willem I in de televisieserie De Troon. Met zijn titelrol in De Wederopstanding van een Klootzak mag Van Wageningen voor het eerst een volledige film op zijn brede schouders dragen en dat doet hij met verve. Maar daar eindigen de kwaliteiten van de film gelukkig niet.
Een van de beste dingen aan De Wederopstanding van een Klootzak is dat er niets wordt voorgekauwd. De kijker wordt niet volledig in het diepe gegooid, maar de gebruikelijke introductie van plot en personages wordt wel grotendeels achterwege gelaten. Zodoende krijgen we alle belangrijke informatie niet gelijk in de eerste tien minuten opgelepeld, maar wordt deze steeds in kleine porties opgediend. En dat werkt prima: de interactie tussen de personages vertelt namelijk steeds precies genoeg om het verhaal zonder problemen te kunnen volgen. Wanneer de Amsterdamse crimineel Ronnie en zijn botte lijfwacht Janus arriveren in het Friese Dokkum, is niet direct duidelijk wat ze daar komen doen. Toch is er genoeg dat duidt op een recentelijk plaatsgevonden incident dat zijn sporen heeft nagelaten.
Wanneer Janus verzucht dat zijn baas niet meer "de ouwe Ronnie" is, gunt de film ons een kijkje in diens verleden. Dan blijkt dat de in Dokkum zo sereen ogende Ronnie kort daarvoor nog een bijzonder opgefokt en agressief figuur was die er niet voor terugdeinsde iemand te martelen met een stofzuiger. Een klootzak eersteklas dus, maar toch iemand die bij de kijker wel enige sympathie kan losweken. Deels om zijn Tony Soprano-achtige charme, maar vooral door de ijzersterke wijze waarop Yorick van Wageningen hem neerzet. Zowel fysiek als verbaal overtuigt hij constant en een Gouden Kalf lijkt dan ook binnen handbereik. Ronnies verhaal wordt afgewisseld met dat van de Angolese asielzoeker Eduardo en hoewel het een lange tijd duurt voor het verband tussen de twee personages zich openbaart, zijn hun individuele plotlijnen interessant genoeg om de aandacht tot dat moment vast te houden.
De Wederopstanding van een Klootzak is een bijzondere film. Ondanks de criminele aard van de hoofdpersoon kan het eigenlijk maar moeilijk een misdaadfilm worden genoemd; daarvoor ligt de focus simpelweg te veel op de personages. Zij zorgen zo nu en dan voor wat droge humor, maar de film drijft nooit af richting de komediekant. Daarvoor is de toon sowieso wat te ruw, al blijkt de gehanteerde stijl toch vooral te omschrijven als ingetogen. Opvallend genoeg blijkt er een bovennatuurlijk tintje aan het verhaal te kleven, maar is dit element ondergeschikt aan de personages. Daarbij wordt dit tijdig opgezet, zodat het nu eens niet volkomen uit de lucht komt vallen. En hoewel de film het zijn publiek door deze inbreng niet altijd even gemakkelijk maakt, is er een dusdanig goede balans tussen informeren en intrigeren dat dat eigenlijk geen bezwaar zou mogen zijn. Meer dan genoeg aanknopingspunten.
