Rachid is een Algerijnse spijtoptant die besloten heeft zijn wapens neer te leggen en opnieuw te beginnen in de stad. Wanneer deze spijtoptanten willen terugkeren in de maatschappij, moeten ze zichzelf eerst aangeven bij de politie. Daar leggen ze een verklaring af. Rachid verklaart zelf geen bloed aan zijn handen te hebben. De politieman helpt hem aan een baan als barman. Maar dan ziet Rachid tijdens zijn werk apotheker Lakhdar. Rachid heeft informatie die Lakhdar graag zou willen hebben en besluit dat dit hem geld kan opleveren. Met alle gevolgen van dien.
In het licht van de Arabische Lente werpt deze film een blik op een mogelijke toekomst en de conflicten die ermee gepaard gaan. The Repentant kijkt terug op de bloederige burgeroorlog in Algerije in de jaren negentig tussen de regering en de islamitische fundamentalisten en de wederopbouw van het land. Allouache laat met zijn film zien hoe het is voor een spijtoptant om terug te keren in de maatschappij. Maar ook hoe het voor de maatschappij is om geconfronteerd te worden met hun oude vijand. Binnen dit brede maatschappelijke kader zijn er ook nog de persoonlijke confrontaties en verhalen.
Met dit maatschappelijk relevante uitgangspunt had Allouache de mogelijkheid een geslaagde te maken. Maar het verhaal is vlak en voorspelbaar. Personages worden te weinig uitgediept en ondanks de korte lengte van de film, lijkt er geen einde aan te komen. Wanneer het einde dan eindelijk in zicht is, is dit onbevredigend en te voorspelbaar.
Het gevecht dat Rachid met zichzelf en zijn nieuwe omgeving moet voeren, blijft oppervlakkig en wordt nooit echt duidelijk. Terwijl dit juist zon mooi punt was geweest om uit te werken. Hij past ook niet echt binnen het plaatje van gevaarlijke terrorist. Enerzijds omdat Allouache hem zo overduidelijk sympathiek in beeld brengt door hem in onschuld te wassen (wat ongeloofwaardig is aangezien hij als jihadist ongetwijfeld gevochten moet hebben of ergens bij betrokken moet zijn geweest). Anderzijds omdat de grote puppyogen van vertolker Asli meer onschuld uitstralen dan een Disney-elfje. De personages Djamila en Lakhdar wekken daarentegen weer te weinig sympathie op. Vooral Djamila is erg agressief, zo agressief dat het eigenlijk niet meer past bij de boosheid die ze voelt. Hierdoor plaatst ze zich bijna buiten de slachtofferrol. Ook de verhouding tussen Lakhdar en Djamila duikt nooit de diepte in. Hun relatie is verstoord door de gebeurtenissen uit het verleden; ze zijn uit elkaar, maar komen voor deze keer samen om het verleden af te kunnen sluiten. De makers lijken de makers de breuk tussen de twee echter nooit echt te willen aansnijden.
Ondanks het intrigerende thema weet de film van Allouache geen moment te raken. Het drama mist kracht en overtuiging. Tel daar de vlakke, misplaatste personages, het voorspelbare plot en het regelmatig storende schokkerige beeld bij op en je voelt je zelf bijna spijtoptant.
