Fien Troch staat er niet bekend om de meest luchtige cinema te maken. Haar laatste twee langspeelfilms, Unspoken en Een Ander zijn Geluk, gingen respectievelijk over een koppel dat hun dochter verliest en de gebeurtenissen in een klein dorpje wanneer een kind wordt doodgereden en de dader wegrijdt. Ook aan de basis van Kid ligt een zwaar en tragisch verhaal.
Kid is een jongen van zeven jaar die samen met zijn moeder en zijn iets oudere broer Billy op een boerderij op het Vlaamse platteland woont. Zijn vader is er al een tijd geleden vandoor gegaan en zijn moeder heeft ernstige financiële problemen. Ze probeert er het beste van te maken en heeft ondanks het geldgebrek een goede band met haar kinderen. Toch zien we hoe de kracht de moeder langzaam ontglipt en hoe ze steeds ongelukkiger wordt door de aanhoudende problemen. Haar kinderen merken dit ook en Kid begint, vooral buitenshuis, problematisch gedrag te vertonen. Het noodlot voor Kid en Billy slaat echter pas echt toe wanneer hun moeder door een aantal schuldeisers wordt neergeschoten. Ze staan er nu helemaal alleen voor en worden bij een bevriend echtpaar van de moeder ondergebracht, totdat hun vader opeens weer ten tonele verschijnt.
Fien Troch heeft met Kid een film gemaakt die je als kijker vaak het idee geeft dat je met een documentaire te maken hebt. Troch maakt gebruik van de observerende fly on the wall-stijl waarin niet de dialoog maar het beeld het hoogst in de rangorde staat. Beelden uit het dagelijks leven van de familie zeggen meer dan duizend woorden die ze zouden kunnen uitspreken en brengen het tragische van de gebeurtenissen directer op het scherm. De sobere stijl van Kid werkt erg goed en getuigt van een groots gevoel voor ritme. De film herbergt een rust die in strijd is met het verhaal. De spaarzame uitbarstingen van visueel geweld die in Kid voorkomen, maken binnen het geheel dan ook een verpletterende indruk.
Kid kenmerkt zich ook door een fel realisme dat niet voor iedereen even aantrekkelijk is om naar te kijken. Het is geen film die de kijker met een goed gevoel de bioscoop uit laat lopen. Een reden waarom Kid zo confronterend is, is het feit dat elk detail kloppend is gemaakt met de realiteit waarin zovelen leven. Van het armoedige interieur van het huis waar Kid en Billy en hun moeder in wonen en de kleding die ze dragen, tot de manier waarop mensen op straat zich gedragen en met elkaar omgaan.
Troch weet ook de desolate omgeving waarin het verhaal zich afspeelt prachtig in beeld te brengen. De shots die zij bijvoorbeeld laat zien van het parkeerterrein van een gigantische supermarkt, zoals we die in België en Frankrijk kennen, brengen een enorm unheimisch gevoel los. Alsof je opeens met andere ogen naar een omgeving kijkt die je al tientallen malen gezien hebt. Moet wel even vermeld worden dat Troch binnen al deze treurigheid af en toe ook nog een humoristische noot weet te verwerken, die hoe onwaarschijnlijk ook, binnen het geheel goed werkt.
Maar de belangrijkste reden waarom de film vaak als een documentaire aanvoelt, is het acteerwerk, en dan voornamelijk dat van de kinderen. Zij acteren zo natuurlijk dat het soms lijkt alsof Troch de camera heeft laten lopen en zij niet meer doorhebben dat ze gefilmd worden. Ook Gabriela Carizzo speelt de rol van moeder met een gebroken hart voortreffelijk. Het samenspel tussen haar en de kinderen is subliem. Kid is een donkere, realistische film die niet geschikt is voor diegenen die op zoek zijn naar een feelgoodfilm. De film ontroert en raakt je, en niet altijd op een positieve manier. Het acteerwerk, de cinematografie en de mise-en-scène passen meer bij een documentaire en dat kan alleen maar als een groot compliment voor Troch worden beschouwd.
