Vier jaar geleden werd Virginia Madsen en haar getroebleerde gezinnetje de stuipen op het lijf gejaagd in The Haunting in Connecticut. Zelfs bij de liefhebber van horror zal er niet veel van het verhaal zijn blijven hangen, anders dan dat het ging over een gezin dat verhuisde naar Connecticut om dichter bij het ziekenhuis te zijn voor hun door kanker getroffen zoontje. Het nieuwe huis bleek te spoken als de neten, omdat het in het verleden dienst had gedaan als mortuarium. En dan weet je het wel. Een combinatie van schrikmomenten en gorigheid in de vorm van rottende en brandende lijken was de voorspelbare uitkomst. Regisseur Peter Cornwell brouwde weinig nieuws of spannends, maar compenseerde dit enigszins met de mooi plaatjes die hij zijn publiek voorschotelde. Het zorgde voor een bescheiden bioscoopsuccesje, dat uiteraard uitgemolken moet worden tot de laatste druppel.
Het resultaat van deze instelling is The Haunting in Connecticut 2: Ghosts of Georgia, zo genoemd om aan te geven dat het om twee delen gaat die zij aan zij bekeken kunnen worden. Bij ons heet de opvolger simpelweg The Haunting in Georgia. Een betere titel, want met het oorspronkelijke deel uit 2009 heeft dit nieuwe spookverhaal helemaal niets te maken. Debuterend regisseur Tom Elkins heeft zijn sporen verdiend als editor van uiteenlopende filmgenres en stortte zich ook op de montage van Cornwells Connecticut. Elkins meent zich te moeten bewijzen door interessant te gaan doen met filters en slow motion. Vanaf het allereerste frame wordt al duidelijk dat hij vooral groot fan is van de zwart-witstand zodra er een spook op komt doemen. Hij kan maar niet van het knopje afblijven, al gooit hij er tegen het einde voor de broodnodige variatie ook nog een geel filtereffect tegenaan. Dit alles gepaard met een constant brommende soundtrack, waarmee de stiltes angstvallig vermeden worden.
Centraal staat de geestesziekte Lisa, die hele potten pillen naar binnen werkt om niet knettergek te worden. De jonge moeder wil niet haar gave omarmen om een andere wereld te zien en toe te laten. Haar dochtertje Heidi heeft daar minder moeite mee. Als Lisa met haar man Andy en dochter in een spotgoedkoop huis in het zuidelijke Georgia gaat wonen, breekt al vlot de pleuris uit. Heidi maakt contact met de geheimzinnige geest van de vorige bewoner, Mr. Gordy en natuurlijk is er geen hond in haar omgeving die haar gelooft. Heidi vindt steun bij haar losbandige tante Joyce, die wel weet wat zich in andere dimensies afspeelt. Je hoeft trouwens niet echt op te letten om het overvolle verhaal bij te kunnen houden. Nagenoeg alles wat komen gaat, wordt door middel van dialogen van tevoren aangekondigd. Voor wie het dan werkelijk nog niet gesnopen heeft volgt ook nog een uitleg - veelal met artistiek aandoende flashbacks - achteraf. De wijze waarop Elkins de intelligentie van zijn publiek onderschat, is beledigend.
De subtiliteit en gedegen verhaalopbouw zijn bovendien ver te zoeken, want vanaf de eerste scène komen hele hordes spoken zonder enige aankondiging het beeld bevolken. Helemaal een rotzooitje wordt het als de slavernij in de historie van het huis wordt betrokken. Nu ondervindt het genre zelden hinder van een rammelend plot, zolang het popcornpubliek maar lekker kan schrikken. Op dat vlak stelt The Haunting in Georgia echter ook nog eens teleur. Op een drietal aardig getimede schrikeffecten na, vangt Elkins de spanning al af terwijl de opbouw ervan nog bezig is. Een vreemde aanpak van een man die zijn brood heeft verdiend als filmeditor. De achtbaanrit in de finale, waarin er na lang dralen eindelijk eens wat pit in de zaak komt, wil ook niet meer baten. En o ja, net als in Connecticut is het hele spookverhaaltje gebaseerd op echte voorvallen. Een aankondiging die je met een scheepslading zout mag nemen. Voor de enkeling die er echt geen genoeg van kan krijgen: deel drie, The Haunting in New York, is reeds in de maak.
