Het leven van een immigrant gaat niet over rozen. De Dardenne-broers maakten er al meerdere rauwrealistische films over, dicht op de huid gefilmd en razend knap geacteerd. Eat Sleep Die, het regiedebuut van de Zweedse Gabriela Pichler, is vergelijkbaar en voelt daardoor enigszins aan als een herhaling. En toch overtuigt hij volledig. Het is vooral hoofdrolspeelster Nermina Lukac die dit mistroostige drama de moeite waard maakt.
De debutante weet vrijwel direct sympathie op te wekken voor haar personage, de potige fabrieksmedewerker Rasa, die hard haar best doet om het leven van haar arbeidsongeschikte vader en zichzelf te bekostigen. Nors lijkt ze van de buitenkant, maar snel genoeg ziet de kijker dat er onder die stoere laag een zorgzaam meisje zit. Makkelijk is haar leven niet, ook omdat haar vader - die gebrekkig Zweeds spreekt - steeds net de verkeerde dingen zegt tegen de dokter, waarmee hij de kans op een uitkering zorgwekkend verkleint.
De situatie wordt nijpender wanneer Rasas werkgever laat weten dat er moet worden bezuinigd in de fabriek, waardoor er noodgedwongen mensen moeten worden ontslagen. Niet veel later is het raak. Rasa is haar baan kwijt, ook al kan ze als geen ander groentes pijlsnel verpakken en op gewicht schatten. Het zijn de enige kwaliteiten die ze kan bedenken wanneer een medewerker van de sociale dienst ernaar vraagt. Intussen is haar vader naar Noorwegen vertrokken om daar aan de slag proberen te komen. Rasa vertelt hem niet hoe de vork werkelijk in de steel steekt en probeert haar problemen zelf op te lossen.
Hoopvol is het om te zien hoe ze zich van verschillende kanten actief en positief probeert op te stellen. Maar dat stemt juist des te droeviger wanneer het steeds weer nergens op lijkt uit te draaien. Misschien komt het omdat haar achternaam te Arabisch klinkt, bedenkt ze zelf wanneer ex-collegas wel op sollicitatiegesprek mogen komen en zij niet. En dat terwijl ze al vanaf haar eerste jaar in Zweden woont.
Eat Sleep Die laat zo ook de keerzijde van de zoektocht naar geluk zien. Niet alleen die van Rasa, maar op een impliciete manier vooral die van haar vader, die een betere toekomst voor zichzelf en zijn dochter zag in Zweden, maar zich daar op blijkt te hebben verkeken. Pichler weet dat allemaal zo overtuigend realistisch te brengen, met een intense cameravoering en een sterke rolbezetting, dat het gebrek aan originaliteit nooit echt stoort. Dat zij met een speelfilmdebuut iets kan maken dat doet denken aan het werk van de Dardennes, moet dan ook als compliment worden gezien.
