Het beste van twee compleet verschillende werelden wordt getracht samen te brengen in de multiculturele animatiefilm Zarafa. Het project ontstond ruim tien jaar geleden. Filmmaker Rémi Bezançon schreef het verhaal over de bijzondere band tussen een slavenjongetje en een jong giraffenveulen. Bezançon hield zich onderwijl met andere zaken bezig, zoals zijn regiedebuut Ma Vie en l'Air. Door een producent werd de Fransman samengebracht met animatiemaker Jean-Christophe Lie. Hun gezamenlijke project Zarafa richt zich op de jeugd met een brede interesse in wat zich buiten de landsgrenzen en in het verleden afspeelde. De setting is complex en vergt nogal wat inspanning van de jeugdige doelgroep.
Wreedheden worden niet uit de weg gegaan. De wereld is bikkelhard, zelfs als het kleine kinderen betreft. Vals sentiment is hierbij dan ook niet op zijn plaats. De tienjarige slaaf Maki wordt geterroriseerd door een gewetensloze slavenhandelaar die hem en zijn leeftijdsgenoten het liefst als exotische hulpjes bij gegoede Franse families aan het werk zet. Tijdens een ontsnappingspoging zoekt Maki bescherming bij een kudde giraffen. Hij voelt een onmiddellijke band met de jonge Zarafa (wat 'giraf' betekent). Als Zarafas moeder door de slavenhandelaar wordt neergeschoten zitten Zarafa en Maki in hetzelfde schuitje. Een nomade ontfermt zich beiden, maar de vraag is of hij wel het beste met de twee voor heeft. Een wild avontuur brengt ze zelfs naar de koning van Frankrijk, die nog nooit zon vreemd beest als Zarafa heeft gezien.
Het is flink taaie kost wat de kijkertjes van deze prachtige, grotendeels met de hand getekende animatiefilm te verstouwen krijgen. Niet alleen kunnen ze nauwelijks bekomen van al het onrechtvaardige leed dat Maki en zijn medeslaven wordt aangedaan, de context van het verhaal dat Bezançon en Lie ons willen vertellen is ook uitermate ingewikkeld. Het valt de filmmakers te prijzen dat ze hun doelgroep niet onderschatten, maar iets meer duiding en uitleg was geen overbodige luxe geweest. Zo belanden Maki en Zarafa na vele omzwervingen bij de Turken in Egypte en komen er piraten, moeilijke politieke conflicten en de rangen en standen van de Franse samenleving van het begin van de negentiende eeuw voorbij. Soms halen de makers zich deze ellende zelf op de hals. Waarom moet een nomadische sjacheraar die kort voorbij komt als bijfiguur bijvoorbeeld het boeddhisme ter sprake brengen? En wat is het nut van de nodeloos complexe raamstructuur waarbinnen het verhaal gegoten is?
Er komt gelukkig wat lucht in de zaak tijdens de actiescènes en als de koning wordt geconfronteerd met al die vreemde exotische beesten. De giraffomanie was zelfs een modeverschijnsel in die tijd en de regisseurs spelen graag met het fenomeen door zelfs het modebeeld op de Franse straten erop aan te passen. Helaas is voor de vorst het nieuwe van een giraf er teleurstellend snel van af. De opleving is van korte duur en de bittere ernst neemt dan weer de overhand. Zarafa zit boordevol goede ideeën, maar is zo volgestouwd met heftigheden en culturele invloeden dat het nauwelijks kan ademen. Kinderen pikken met gemak een heleboel op, maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat pa en ma na afloop van deze overambiteuze animatiefilm eens even flink met hun kroost moeten gaan zitten voor uitleg en de broodnodige nazorg.
