In Workers volgen we twee hardwerkende arbeiders uit het Mexicaanse Tijuana. De een is Rafael, een ongeletterde, illegale immigrant die al bijna dertig jaar als schoonmaker in een Philips-fabriek werkt. De ander is Lidia, die een baantje heeft als thuishulp voor een rijke Mexicaanse dame en haar tot op het luxueuze bot verwende hond Princess.
Rafael kijkt uit naar de dag dat hij er precies dertig jaar op heeft zitten en met pensioen mag. Hij koopt er zelfs speciaal nieuwe schoenen voor. Als hij zijn pensioen echter aankondigt bij zijn baas, vertelt deze hem dat Rafael door een administratieve fout geen recht heeft op pensioen. Zwaar gedesillusioneerd moet Rafael noodgedwongen nog jaren doorwerken. Lidia komt er na het overlijden van de oude dame achter dat zij ondanks vele jaren trouwe dienst geen cent erft... alles gaat naar de hond. Slechts als de hond een natuurlijke dood sterft, krijgen Lidia en haar collega's geld te zien. Rafael en Lidia weigeren echter om bij de pakken neer te zitten en gaan een stille strijd aan om de controle over hun eigen levens te veroveren.
Regisseur José Luis Valle, die eerder enkele korte films en een documentaire maakte, neemt ruim de tijd voor zijn verhaal. Minimalisme, realisme en geduld zijn hierbij de sleutelwoorden, zoals in langgerekte scènes waarin we Rafael of Lidia hun werk zien doen. Valle laat in lange shots letterlijk zien hoe lang het voor deze arbeiders duurt om een klus te klaren. Hierdoor ga je mee in de ervaring van de personages en krijg je een goed beeld van hoe een gemiddelde werkdag voor deze mensen eruitziet.
Een ander mooi voorbeeld van Valles stijl is een scène waarin Rafael een gebouw binnengaat, maar de camera buiten blijft. Wat volgt is een minutenlang durend shot van een straat waarin geen enkele protagonist te zien is, maar enkel de dagelijkse beslommeringen van enkele straatfiguren van twijfelachtig allooi worden getoond. Pas later wordt uit de doeken gedaan wat Rafael in dat gebouw deed. Een gedurfde en intrigerende scène.
Ondanks de speelduur van twee uur en het trage verteltempo, verveelt Workers niet. De traagheid is geen nadeel maar werkt haast hypnotiserend. De levens van Rafael en Lidia zijn op hun geheel eigen wijze fascinerend: dit zijn echte mensen met wie we gaan meeleven en die ons voor zich winnen. De formidabele acteerprestaties dragen hier aan bij: Jesus Padilla wekt sympathie en medelijden op als de stille en bedachtzame Rafael, die zijn lot lijdzaam lijkt te ondergaan. Lidia is een stuk spraakzamer en actiever personage. Susana Salazar maakt van haar een warme, intelligente vrouw met moederlijke trekjes.
Workers laat verschillende schakeringen knap samensmelten tot een kleurrijk palet. De film is in de eerste plaats een klein menselijk drama, maar de subtiele humor is nooit ver weg: de hond die haar eigen slaapkamer en bed heeft, de gangster met de Scarface-poster aan de muur of de tragikomische dialoog tussen Rafael en een tatoeageartieste. En ondanks het onrecht dat de personages wordt aangedaan, is ook het goede in de mens nooit ver weg, zoals in een sympathiek subplotje waarin een schooljongen Rafael leert lezen. Het moge duidelijk zijn: met Workers levert José Luis Valle puik werk af.
