Een mooi beeld: jonge vluchtelingen kijken vanachter een hek naar rondrijdende luxeautos. Zij staan in Mexico, de fonkelende wagens in de Verenigde Staten. Het paradijs is binnen handbereik, maar tegelijkertijd mijlenver. Zie maar eens die grens over te komen. La Jaula de Oro (De Gouden Kooi) gaat over de barre tocht van Guatemalaanse gelukzoekers.
Tieners zijn het nog maar, de hoofdpersonen in dit drama van debuterend regisseur Diego Quemada-Díez. Juan, Sara en Samuel zijn vastberaden om een nieuwe start te maken. Waarom ze dat doen wordt nooit helemaal duidelijk; de film opent met hun vertrek en we zien ze van niemand afscheid nemen. Heeft dit drietal zon rotleven dat ze uit wanhoop de gok nemen, of worden ze gedreven door naïviteit en jeugdig optimisme? Het antwoord zal waarschijnlijk ergens in het midden liggen.
Een makkelijke opgave gaat de reis in ieder geval niet worden, zo veel weten deze jongeren ook. Juan verbergt een pakketje geld door het in zijn broek te naaien en Sara verkleedt zich uit veiligheid als jongen. Naarmate de film vordert, snapt ook de kijker waarom ze dat doen. Op weg naar hun droomland krijgen ze te maken met berovingen, vrouwenmisbruik, corruptie en ontvoering. En daar komt hun eigen puberteit nog bovenop. Wanneer een indiaan van dezelfde leeftijd zich bij het groepje aansluit, ontstaat er jaloezie en rivaliteit.
La Jaula de Oro wordt daarmee zowel een serieus drama over de ontsnappingspoging uit de armoede, als een film over onbezonnen tieners, die nog niet altijd rationele beslissingen kunnen nemen. De vraag is dan dus of ze de drastische keuze om een tocht van duizenden kilometers af te leggen, wel volledig kunnen overzien. En dat roept al snel de vraag op of iemand zon keuze überhaupt kan overzien. Wat aanvankelijk nog een innemende zorgeloosheid lijkt, krijgt zo steeds meer een bittere bijsmaak.
De jonge acteurs zetten dat dubbele gevoel mooi naturel neer. Onzekerheid en wanhoop schemeren door, maar het is altijd het doorzettingsvermogen dat overheerst. Daarmee zorgen ze ervoor dat de film, die een kabbelend tempo aanhoudt, nooit echt inzakt. De fraai geschoten beelden van het veranderende landschap dragen daar ook aan bij.
Wel moet gezegd worden dat Quemada-Díez weinig weet te verrassen en in de muziek -zeker tegen het einde - te vaak en te duidelijk emoties benadrukt. Heel veel verpest dat gelukkig niet. Zelfs het larmoyante slot, dat je al vanaf het begin kunt zien aankomen, weet toch nog te raken.
