Het echtpaar Nick en Meg Burrows is in de herfst van hun leven en van hun huwelijk beland. Ze zijn dertig jaar getrouwd en besluiten terug te keren naar de stad waar ze destijds hun huwelijksreis vierden. Parijs is de stad van de liefde, maar is deze nog wel aanwezig bij het vastgeroeste stel uit Birmingham? Er is gedonder met het thuisfront, omdat zoonlief niet op eigen benen kan staan. De aankomst in de Franse hoofdstad verloopt ook al niet al te romantisch. Het hotel waar Meg en Nick zulke goeie herinneringen aan bewaarden, is een aftandse zooi geworden. Gaat wellicht hetzelfde op voor hun wankelende verbintenis? Ze nemen de benen en ploffen neer in een chique hotel dat ze zich eigenlijk helemaal niet kunnen veroorloven. Het valt te bezien of een ontbijtje met zicht op de Eiffeltoren nieuw elan in het ingedutte huwelijk van het koppel kan blazen.
Notting Hill-regisseur Roger Michell staat aan het roer van het fijnzinnige komische drama A Weekend in Paris, waarvan de oorspronkelijke titel overigens Le Week-end luidt. Zelfs met terloopse achtergrondinformatie kun je je al snel een voorstelling maken hoe de wittebroodsweken van de academici Nick en Meg eruit hebben gezien. Ze waren ooit stapel op elkaar, maar met het verstrijken van de tijd zijn er de geijkte ergernissen, onhebbelijkheden en onvolkomenheden boven komen drijven. Zoals dit zelfs met de beste huwelijken gaat. Waar het precies is misgegaan laat zich eenvoudig bedenken. Het is het natuurlijke beloop van een relatie die begint met idylle en waar langzaam kleine barstjes in ontstaan, totdat de boel in elkaar dreigt te lazeren. Je kunt je dan afvragen of er meer in het leven, liefde en lust is. Michell vindt het daarentegen belangrijker om te onderzoeken óf de relatie ook daadwerkelijk gedoemd is te mislukken.
Herkenbaar is het vele gekibbel tussen de twee geliefden. Dit zou wel eens het stel kunnen zijn uit de Sunset/Sunrise-reeks van Richard Linklater over een jaartje of twintig. Er is de tussenkomst van een oude studiegenoot, de Amerikaan Morgan voor nodig om de geliefden te laten beseffen dat het leven na je zestigste ook nog best spanning kan bieden. Deze intellectueel is wel in zijn midlifecrisis gedoken en heeft een jongere vrouw aan de haak geslagen die zijn kind draagt. Zijn levensinstelling is die van een kip zonder kop en vormt hierdoor een boeiend contrast met het gecontroleerde leventje van Nick en Meg. De oplossing in het doen herleven van de passie zit hem in het terugvinden van de onbevangenheid van de jeugd van het echtpaar. Giechelend en enigszins aarzelend storten ze zich in episodes en situaties die ze doorgaans juist angstvallig uit de weg gaan. Hun jeugdig vuur blijkt nog niet helemaal gedoofd, maar moet enkel nog even opgestookt worden.
Jim Broadbent en Lindsay Duncan laten een combinatie van confronterend en vertederend spel zien. Er valt meer af te lezen uit de dingen die de twee hoofdpersonen niet aan elkaar vertellen, dan uit hun veelal triviale dialogen. Het is zonneklaar dat deze twee mensen zielsveel van elkaar houden, alleen weten ze niet meer hoe ze dit aan elkaar of aan een buitenstaander kenbaar moeten maken. Michell en zijn scenarist Hanig Kureishi, met wie hij al drie keer eerder werkte, zorgen ervoor dat hun publiek deelgenoot wordt van de strubbelingen in het huwelijk. Maar ook van hun diep weggestopte intimiteit. Naarmate A Weekend in Paris zicht ontvouwt laten Nick en Meg steeds meer in hun ziel kijken en vordert eveneens hun toenadering. Hierbij schallen niet enkel de trompetten, want er komt een flinke hoeveelheid narigheid naar boven.
Michell trekt zich niet al te veel aan van de evidente romantiek van de lichtstad. Wat dit stel weer tot elkaar moet brengen zou op elke willekeurige plek moeten kunnen plaatsvinden. Het zijn ook niet de externe factoren die dit direct beïnvloeden. Van meet af aan is duidelijk dat deze twee mensen het wel zullen redden. Het is Michell er dan ook om te doen geweest hoe en waarom dit zal geschieden. Communicatie en acceptatie zijn hierbij de sleutelwoorden.
