Kinderfilms hoeven niet alleen maar over vrolijke dingen te gaan. Knap is het juist als makers zwaardere themas door een verhaal heen weten te mengen, zodat de jonge kijkers niet alleen plezier hebben, maar tegelijkertijd levenslessen meekrijgen. Dat is ook wat de Deense filmmaker Esben Toft Jacobsen voor ogen moet hebben gehad met de fantasiefilm Johan en de Verenkoning. Het valt alleen te betwijfelen of zijn dubbele laag daadwerkelijk aankomt bij de doelgroep.
Dit animatiedrama/avontuur start met twee gelukkige konijnenouders en hun zoontje Johan. Een zorgeloos gezinnetje, tot moederkonijn begint te kuchen en zwakker wordt. Ze is stervende, maar dat laat Jacobsen met opzet onuitgesproken. Er verschijnt middenin de nacht een immense vogel met konijnenoren die het echtpaar scheidt: mama wordt tussen de grote klauwen genomen en verdwijnt het duister in. Johan en zijn vader blijven alleen achter.
Voor volwassen kijkers zal het vanaf dat moment waarschijnlijk wel helder zijn dat dit een drama over rouwverwerking is, maar zullen de kleinste kijkers dat ook doorhebben? Anders dan in bijvoorbeeld The Lion King, zien we de ouder niet sterven. De dood zelf komt in deze film geen moment ter sprake, regisseur Jacobsen verpakt alles in een grote metafoor.
Zo zien we dus hoe een ziek konijn wordt meegenomen door een groot gevleugeld beest, en hoe vader en zoon vervolgens op de vlucht proberen te slaan, uit angst dat Johan ook wordt meegenomen. Naar verluidt zou de zogeheten Verenkoning niet van water houden, dus wonen de twee konijnen midden op zee. Maar wanneer vaderkonijn zijn kind kort alleen moet laten op hun schip, gaat het mis. Over de radio hoort Johan dat de Verenkoning in de buurt is. Eropaf, denkt het jongetje, want waar de Verenkoning is, daar is zijn moeder ook. Het schip zinkt, zwart beeld, en dan opeens is Johan in een vreemde wereld.
Het hiernamaals dus, hoewel ook dat woord - en alles wat ermee te maken heeft - angstvallig wordt vermeden. In plaats van de hemelpoorten staat er een haven waar schepen vol konijnen aanmeren, en in plaats van God is het Mora die bepaalt wie er een kaartje krijgt om in het nieuwe land te komen wonen. Problemen ontstaan wanneer een opstandeling besluit zelf voor Mora te spelen, zodat iedereen weer met zijn familie herenigd kan worden.
Wat Johan en de Verenkoning de jonge kijkers wil leren, is dat er voor iedereen ooit een tijd komt en dat het geen zin heeft om je daar tegen te verzetten. Het is te begrijpen dat zon boodschap op een toegankelijke manier verpakt moet worden, maar Jacobsen doet dat te gekunsteld. Kinderen die nog nooit in aanraking zijn gekomen met de dood of godsdienst, zullen een vaag avontuur zien waarin een konijntje vrede moet sluiten met het feit dat zijn moeder is meegenomen door een paars gevleugeld megakonijn. Zie dan als ouder maar eens uit te leggen dat dat allemaal eigenlijk iets anders betekent.
