When Animals Dream is dankzij de slimme subtekst een bij vlagen originele horrorfilm met weerwolven. Wat niet gemakkelijk is vandaag de dag, want de meeste horrorverhalen zijn door eindeloze herhaling tot op het bot uitgebeend en het verhaal van de weerwolf is één van de oudste van het genre. Door in de voetsporen van genregenoten als Ginger Snaps te treden en vervolgens net ietsje verder door te lopen, biedt When Animals Dream misschien geen echte vernieuwing maar toch een zeer aardige variant op bekend terrein.
Weerwolven hebben hun oorsprong in millenniaoude mythologie en folklore, over de hele wereld maar vooral in Europa. Het fenomeen kwam al voor bij de oude Grieken, en speelde later een belangrijke rol bij christelijke uitleg van allerlei locale legendes. In de laatste eeuwen is de weerwolf vooral een figuur van het horrorgenre geworden, eerst in de literatuur en later in de cinema. Dit heeft ons hedendaags beeld van het wezen grotendeels bepaald als de mens die bij volle maan een paar nachten in een grotesk wolfachtig wezen verandert.
De weerwolf dient daarbij vaak als metafoor voor de diepste wilde instincten, de pure belichaming van het gewelddadige en seksuele in de mens. In eerste instantie ging dit in horrorfilms meestal om beschaafde mannen die als weerwolf op verschrikkelijke wijze hun remmingen van zich afschudden en moordende beesten worden. Waardoor ze eenzame outcasts buiten de reguliere maatschappij worden, als ze dat niet al waren. Ondanks dat er eind negentiende eeuw al boeken zijn waarin vrouwen ook weerwolven zijn, doorgaans als een soort verleidelijke femme fatales die na de seks nog even een tandje bijzetten, komen ze relatief een stuk minder voor in de filmversies van de twintigste eeuw. Als ze dat wel doen, verschillen ze zelden van hun mannelijke evenknieën.
Af en toe is er een filmmaker en/of scriptschrijver die echter wel meer potentie in het concept van de vrouwelijke weerwolf ziet, en dan wordt het interessant. When Animals Dream past in dat straatje, hoewel de film daarin niet baanbrekend is. Vijftien jaar geleden werd in Ginger Snaps met twee jonge tienermeisjes die weerwolven werden de transformatie en het weerwolvenbestaan gelinkt aan onder andere de eerste ongesteldheid en (vrouwelijke) puberteit in het algemeen. Het is als het ware alsof When Animals Dream verder gaat waar die film ophield, met als hoofdpersoon de zestienjarige Marie die op een afgelegen Deens eiland woont met haar vader en ernstig zieke moeder. Marie komt er langzamerhand achter dat haar outsidersstatus in de visfabriek waar ze werkt iets te maken heeft met haar moeders verleden en begint tegelijkertijd steeds meer sporen van iets monsterachtigs in haar eigen lichaam te ontdekken.
Zodra de connectie tussen dit alles en haar ontluikende seksuele verlangens Marie en de kijker begint te dagen, ontvouwt zich een boeiende en spannende metafoor voor patriarchale onderdrukking van vrouwelijke vrijheid en seksualiteit. Waarbij het feit dat Marie (en haar moeder voor haar) als jonge vrouwen hun eigen (en meerdere) sekspartners kozen eigenlijk even aanstootgevend is voor de gevestigde mannelijke orde, als de bloedige ravage die erop volgt. Lars Mikkelsen (de oudere broer van Mads) is erg mooi als de vader en man die verscheurd wordt door de keuze tussen zijn familie en zijn gemeenschap. Het sounddesign is hier en daar erg sfeervol en wekt ook spanning op, maar helaas wordt het niet heel consequent ingezet. De subtekst mag sterk zijn, de rest is redelijk voorspelbaar waardoor When Animals Dream niet een geheel originele horrorfilm te noemen is.
