Moderne tijden brengen moderne communicatiemiddelen met zich mee. We liken, taggen, tweeten, appen, skypen, tinderen, cammen en facetimen ons een slag in de rondte. Meningen worden op sociale media haast instant geformuleerd. Je zou het als spontaan kunnen bestempelen, maar vaak is het ongebreideld spuien van je mening ondoordacht. Dat digitale communicatiemiddelen een groot scala problemen met zich meebrengen was al een thema in het Amerikaanse mozaïekdrama Disconnect, maar er zijn ettelijke andere voorbeelden te vinden waarin de gedigitaliseerde relatievormen worden onderzocht. Het Spaanse 10.000 KM heeft een hele intieme kijk op de langeafstandsrelatie. Twee met elkaar vervlochten en smoorverliefde zielen moeten het een jaar zonder elkaars fysieke gezelschap stellen. Maken de hedendaagse vormen van communicatie de afstand kleiner of juist groter?
Voor het jonge stel Alex en Sergi is er weinig keus, omdat het lot nu eenmaal anders beschikt. In een prachtig lang ononderbroken openingsshot wordt hun liefde geconsumeerd. Plagend, spelend, intiem babbelend, vrijend. Ze kennen elkaar al een tijdje, plannen hun gezamenlijke toekomst. Het voelt vertrouwd, maar de twee zijn elkaar ook nog aan het verkennen en ontdekken. Voor 10.000 KM liet regisseur Carlos Marques-Marcet hoofdrolspelers Natalia Tena en David Verdaguer met een aanzienlijke mate van improvisatie hun filmrelatie vorm geven. Dat hun levens in een fractie van tijd kan veranderen wordt wel heel concreet duidelijk als Sergi onder de douche staat en Alex even haar mail checkt. De ambitieuze fotografe krijgt een werkplek aangeboden in Los Angeles. Het is een kans die ze wel móét nemen, maar dat betekent ook dat Alex haar appartement in Barcelona en haar vriend moet achterlaten. Maar ach, wat is een jaar met alle moderne manieren om met elkaar in contact te blijven? De fysieke afstand kan gemakkelijk overbrugd worden, maar dat ziet er op papier gemakkelijker uit dan in de praktijk het geval blijkt.
Marques-Marcet houdt vast aan zijn intieme aanpak. Zelfs tienduizend kilometer van elkaar verwijderd hebben de twee geliefden genoeg te bespreken. Aanvankelijk voelt Alex zich eenzaam en ontheemd. Van een inrichting opgebouwd uit het assortiment van een Zweedse meubelgigant krijg je nu niet bepaald een huiselijk gevoel. Alex kent niemand in L.A. en Sergi moet haar op afstand bezig houden. In korte scènes, die helaas niet meer uit één shot bestaan zoals daarvoor, laat Marques-Marcet zien dat Alex en Sergi zich ook onafhankelijk van elkaar ontwikkelen, maar altijd met het hogere doel van hun liefde in het achterhoofd. Waar het keerpunt zit, is moeilijk te duiden, maar geleidelijk of misschien wel opeens gaat het mis. Het is de communicatie die stokt, maar in hoeverre is de wijze van communiceren hier debet aan? Het leidt tot mooie maar ook pijnlijke momenten. Een poging tot cyberseks die afloopt met een domper, periodes zonder contact en zelfs ontrouw.
10.000 KM is niet overdreven plotgedreven, maar dat maakt het nu juist zo invoelbaar. De handelswijze en dialogen van Marques-Marcet doen denken aan de natuurlijke aanblik van het werk van collega-filmmaker Richard Linklater. De Spanjaard en zijn uitmuntende cast laten zien dat de liefde mooi is, maar vooral ook heel veel pijn kan doen. De moderne tijd maakt dit eigenlijk alleen maar erger.
