Vampierfilms staan post-Twilight bekend als mierzoete liefdessprookjes met kwijlende tieners en soms een tenenkrommende jachtsequentie. Het Zweedse sprookje Let the Right One In gaf een creatieve draai aan de ondode: een jong meisje sluit in een voorstadje van Stockholm een bijzondere vriendschap met een ander buitenbeentje. Inspiratie te over dus, al zag niemand het esthetische portret van Ana Lily Amirpour aankomen. Het genre herrijst in een wonderlijk eigenzinnige gedaante die horror, romantiek, cartoon, indie en western verenigt in een magistraal Iraans zwart-wit muziekfeestje. En dat alles met een feministisch tintje.
A Girl Walks Home Alone at Night opent met James Dean. Zo lijkt het althans, als de nonchalante Arash in een jeans, wit T-shirt en pilotenzonnebril een peuk opsteekt. Hij neemt een grijze kat in zijn armen en samen lopen ze de stad door. Aanvankelijk lijkt dat een doodgewone Amerikaanse buitenwijk, totdat onze James een greppel gevuld met mensenlijken passeert. De muziek wordt traag en vals, Arash knippert niet eens met zijn ogen. Bad City blijkt een troosteloos hol dat alleen een verleden heeft.
s Nachts verandert de stad in het jachtdomein van een vampier: een jonge vrouw die posters van Amerikaanse popidolen op haar kamer heeft hangen, naar hippe muziek luistert en rode lippenstift opsmeert. Haar Franse streepjesshirtje verdwijnt onder een pikzwarte chador en haar mannelijke slachtoffers worden na zorgvuldige selectie met een subtiele oogopslag verleid. In de stad waar vrouwen door mannen worden geregeerd, is ze de enige feminiene kracht, in feite karma zelve. Intrigerende beelden van de skateboardende vampier met haar flapperende batmancape zweven voorbij met een sluimerende, David Lynch-achtige dreiging. Een ontmoeting met een dronken en verdwaalde Arash is het keerpunt in de film.
Amirpours achtergrond als visueel artiest, striptekenaar en zangeres van een indieband heeft een flinke invloed op haar debuutfilm. De interessante, ruime shots kunnen gelijk door naar een museum en de soundtrack is een ononderbroken muzikale reis door de wereld en de tijd. De ijselijke en tegelijkertijd artistieke sfeer die het begin van de film domineert is spannend en de ingrediënten van het filmische recept zijn naadloos op elkaar afgestemd. Na de ontmoeting tussen de twee zwervende zielen neemt melancholische slowmotion de overhand. De toch al vrij korte dialogen verstillen en het trucje dat in het begin zo goed werkte, wordt een beetje voorspelbaar. Het verhaal kabbelt lekker verder, maar de verwachte waterval blijft uit.
Toch is het een geweldig debuut. De combinatie van genres lijkt afkomstig van een regisseur die zijn sporen al heeft verdiend en het genre ontpopt zich op een manier die niet eerder is gezien. De bovenmenselijke snelheid en het hoge bijtgeluid waarmee de vampier zich op haar slachtoffers stort, had daarentegen een keertje overgeslagen mogen worden. Het poppengezichtje van Sheila Vand wint scherpe kantjes in de zwart-witbeelden, die stilletjes aan Sin City herinneren. Jammer dat de magie niet tot de laatste minuut duurt. Maar wie gelooft in de atmosferische kracht van film zal volledig verdwalen in de straten van Bad City.
