Sadomasochisme was op het afgelopen Berlinale een hot topic met de release van Fifty Shades of Grey. Er was echter ook nog een ander sm-liefdesverhaal dat op het festival in première ging, maar dan van een heel andere orde. In tegenstelling tot de moderne feel van Grey koos regisseur Peter Strickland er met de aankleding van zijn The Duke of Burgundy juist voor om terug in de tijd te gaan.
We maken in de film kennis met Evelyn, die als kamermeid werkzaam lijkt te zijn bij de dominante Cynthia. Evelyn moet op commando vloeren schrobben, voeten masseren en ga zo maar door. Al snel blijkt dat het gaat om een lesbisch stel, dat dit als rollenspel gebruikt. Cynthia is de oudere van de twee en lijkt de dominante door de rol die zij aanneemt in de erotische spelletjes. Maar langzaam maar zeker kom je erachter dat het juist Evelyn is die de regie in handen heeft. En hoe kinky hun interactie ook overkomt, de sleur begint in de vaste routine van de spelletjes te sluipen waardoor de liefde tussen de twee lijkt te doven.
Vanaf de openingscredits is aan de stijl duidelijk af te lezen dat dit een ode is aan de softerotische films van Europese cultregisseurs in de jaren zeventig zoals Tinto Brass. Het erotische gehalte krijgt een artistiek sausje, net als indertijd gedaan werd om geen problemen te krijgen met de censuur. Het resultaat is dat The Duke of Burgundy in elk opzicht een seventiesfilm lijkt te zijn, van het kleurenfilter tot de aankleding van de set, tot de melancholieke muziek van Cat's Eyes op de achtergrond. Naast dit interessante aspect zijn ook de rollen van de twee centrale vrouwelijke rollen dik in orde. Met name Sidse Babett Knudsen (Borgen) zet een mooie acteerprestatie neer. Zij weet op treffende wijze met miniem spel te laten zien hoe Cynthia met steeds meer tegenzin in de huid kruipt van de dominante partner, en met afgrijzen moet aanzien hoe de sm de hele relatie overneemt.
Qua timing is Strickland met het onderwerp uitermate actueel en zowel de liefdesverhouding als de sm wordt een stuk echter neergezet dan in Fifty Shades of Grey. Hij laat zien dat een artistieke kijk op erotiek sensueler kan zijn dan alles laten zien. Interessant en onderhoudend is The Duke of Burgundy zeker, maar is het nodig om een film te kijken die uit een andere tijd lijkt te komen? The Artist was een ode aan de stille film, maar maakte handig gebruik van moderne elementen om de film extra vaart en humor te geven. The Duke of Burgundy mist dat vernieuwende waardoor het helaas toch doorslaat van een knipoog naar een genre, naar een onderhoudende kopie van iets wat al vaker is gedaan.
