Het is deze week precies zeventig jaar geleden dat met een atoombom op Hiroshima niet alleen een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog, maar ook aan de levens van ruim honderdduizend inwoners van de Japanse stad. Om daarbij stil te staan, gaat een opgepoetste versie van Hiroshima Mon Amour in roulatie. Een betere film dan deze tijdloze klassieker van Resnais had niet gekozen kunnen worden. Hij maakt vandaag de dag nog net zoveel indruk met zijn tijdloze thema's van liefde, rouw en verwerking.
De film begint met twee verstrengelde lichamen. Tussen het vrijen door zien we afgrijselijke beelden van Hiroshima. De vrouw vertelt dromerig aan haar minnaar over haar bezoek aan een museum in Hiroshima, de man zegt dat ze niet kan weten hoe het was in 1945. De beelden van misvormde kinderen en verkoolde lichamen zijn kil, terwijl ze worden afgewisseld met de intieme beelden van de twee lichamen. Na deze intro maken we pas echt kennis met de hoofdpersonages. Zij is een Franse actrice die in Hiroshima is om een film te maken, hij is Japanner die daar woont. Beiden zijn getrouwd en hebben elkaar een dag eerder leren kennen in een bar. Er ontstaat meteen een connectie op basis van wederzijdse overeenkomsten: hij is zijn familie kwijt geraakt door de atoombom, zij hield van een Duitse soldaat die tijdens de oorlog is omgekomen.
Eigenlijk volgen we in de film een lang gesprek tussen de twee, dat zich op een handvol locaties afspeelt, enkel afgewisseld met flashbacks. Het draait bij deze film om de emoties van de hoofdpersonen, vooral die van de vrouw. Haar Japanse minnaar doet haar denken aan haar oude liefde en met hem kan ze het voor het eerst eerlijk over die nare periode van haar leven hebben. Hiroshima Mon Amour is niet zomaar een simpel liefdesverhaal maar eentje vol met lagen, tegenstellingen en poëtische schoonheid. Resnais leverde met zijn eerste film meteen een klein meesterwerk af, juist door zich te richten op enkel deze twee personages. Beide acteurs zijn prachtig maar met name Reva maakt indruk, omdat zij degene van de twee is die een emotionele weg aflegt en min of meer terug gaat in de tijd om de verschrikkingen van haar verleden te herbeleven. Soms kan ze met een enkele blik al laten zien hoeveel meer er vanbinnen gaande is, in andere scènes lijkt ze in shock of versteent ze.
Eigenlijk koppelt de film continue de liefdes van de twee hoofdpersonen aan het grotere geheel; in het reine komen met het verleden en ervan leren. Juist door die universele boodschap die subtiel door de film is verwerkt, blijft Hiroshima Mon Amour een fantastische kijkervaring die niks aan kracht heeft ingeboet. Weinig films hebben liefde en alles wat daarbij komt kijken, zo krachtig weten weer te geven. Hoewel een synopsis misschien zou doen vermoeden, dat het hier gaat om verschillende liefdesverhalen, zitten er nog zoveel meer lagen in de film, waarvan sommige je pas opvallen bij een tweede keer kijken. Een film die het restaureren dubbel en dwars waard is en zoals er maar weinig gemaakt zijn.
