De Canadese regisseur Maxime Giroux verhuisde in 2008 naar Mile End, een multi-etnische wijk in Montreal. Sindsdien is hij geïnteresseerd in het chassidisch jodendom, een ultraorthodoxe stroming binnen het joodse geloof. Geen wonder dat toen de kans zich aandiende, hij een film maakte waarin de invloed van het geloof op een relatie centraal staat. Dat leverde een bedachtzaam portret op van een ontluikende liefde: Félix & Meira.
De film opent met een bezoek van Félix aan zijn vader. Voor het eerst in jaren zien ze elkaar weer, maar het is waarschijnlijk ook de laatste keer, want Félix vader ligt op zijn sterfbed. Het afscheid vormt voor de eenling Félix, die een beetje het zwarte schaap binnen de familie is, aanleiding om bij een bakker een ogenschijnlijk net zo eenzame vrouw aan te spreken. Die vrouw is Meira, onlangs moeder geworden en lid van de ultraorthodoxe joodse gemeenschap in Montreal.
Het is de eerste van vele ontmoetingen tussen de twee. In het begin lopen de gesprekken moeizaam, maar gaandeweg groeien de twee naar elkaar toe. Dat Meira ervoor openstaat om met Félix te praten, ligt aan haar kijk op het leven. Ze mag dan wel deel uitmaken van de ultraorthodoxe geloofsgemeenschap, ze is ruimdenkend en nieuwsgierig genoeg om iets van de wereld te zien en te leren kennen. Daarom luistert ze heimelijk soulmuziek (tot woede van echtgenoot Shulem) en maakt ze tekeningen van de wereld om haar heen.
De vrijgevochten manier van leven van Félix lijkt ertoe te leiden dat Meira zich enigszins weet los te weken van de harde leefwijze van haar man. Toch, en dat is het mooie van de film, laat ze Shulem niet helemaal los. Ze keert terug naar huis en luistert naar hem. Meira blijft moeite hebben om tegen haar echtgenoot in te gaan. Daarmee onderscheidt de film van regisseur Maxime Giroux zich van soortgelijke producties.
Félix & Meira had namelijk gemakkelijk een standaardfilm kunnen worden over hoe een vrouw zich vrijvecht van een onderdrukkende man. Of een geijkte film over een clash tussen culturen. In plaats daarvan is het een ingetogen film over een zich langzaam ontvouwende liefde. Dat het allemaal oprecht overkomt, is vooral te danken aan het knappe acteerwerk van hoofdrolspeelster Yaron. Zij laat de ontwikkeling van Meira knap zien, waardoor haar spel het personage laat opbloeien als een ontluikende bloem.
Het oprechte karakter van Félix & Meira wordt verder versterkt door de lange shots die cinematograaf Sara Mishara maakt. Haar keuze om veelvuldig van onderbelichting gebruik te maken, onderstreept het ingetogen gevoel nog eens extra. Félix & Meira is een film die de conventies van het genre weet te overschrijden. Toch zal menig kijker zich afvragen hoe lang een shot maximaal kan duren. De keuzes van Mishara en Giroux zullen lang niet iedereen bevallen, want ze geven de film een wat traag gevoel. Voor de liefhebber zal dat niet uitmaken, maar helaas is Félix & Meira hierdoor niet voor iedereen weggelegd.
