Hoe hard we ook ons best doen met vrachten nepsneeuw, koek-en-zopieromantiek en rode letters op de filmposters: échte kerstfilms maken kunnen we niet, hier in Nederland. Het prettig ouderwets aandoende Hotel Sinestra is een uitzondering op de regel. Dat het verhaal zich afspeelt in een Zwitsers hotel helpt zeker mee.
De elfjarige Ava is op skivakantie met haar ouders. Die willen het dit keer eens anders aanpakken, dus verblijven ze niet in een standaard skiresort, maar in Hotel Sinestra, een ietwat spookachtig, voormalig kuuroord in de Zwitserse Alpen. Ava is geen verlegen meisje en als ze na een incident op de skipiste de boel weet te ontregelen, krijgt ze van haar ouders direct huisarrest. Allemaal heel stom natuurlijk, vooral omdat ze daardoor de fakkeltocht mist waarin alle hotelgasten meelopen.
Als Ava als enige overblijft, ontmoet ze Jonas, een excentriek jongetje dat in een geheim zolderkamertje blijkt te wonen. Ze mag een wens doen, beweert het ventje, waarop Ava, die er geen snars van gelooft, wenst dat alle volwassenen verdwijnen. En verdomd, de volgende ochtend zijn er alleen nog kinderen in het hotel. Een soort Lord of the Flies 'light' ontvouwt zich, maar na verloop van tijd maakt de euforische wanorde plaats voor bezorgdheid. Leuk dat er even geen ouders zijn, maar het is niet de bedoeling dat ze voorgoed verdwenen zijn, zeker niet als kerstavond nadert. En wie is die Jonas toch?
Hotel Sinestra is met liefde gemaakt. De setting is geweldig, maar het wordt ook allemaal fraai in beeld gebracht. Niet verwonderlijk trouwens, aangezien Michiel ten Horn op de regiestoel zat - de man die verantwoordelijk was voor de visueel verzorgde arthousehits Aanmodderfakker en De Ontmaagding van Eva van End. Ten Horn tapt uit een heel ander vaatje dit keer, maar zijn hand is duidelijk te zien.
Qua sfeer heeft Sinestra wel wat weg van de beste films die in de jaren negentig tijdens kerstvakanties uitgezonden werden, denk aan The Witches of Hook. De makers hebben duidelijk een tijdloze familiefilm willen maken - een beduimelde VHS die je elke winter weer in de videorecorder wilt schuiven. Tegen het einde wordt het allemaal een beetje stichtelijk, maar het zij de makers vergeven. Want wat is een goed sprookje zonder moraal?
