Regie: Kevin Ko | Scenario: Che-Wei Chang, Kevin Ko | Cast: Hsuan-yen Tsai (Ruonan), Chingyu Wen (Dodo), Sean Lin (Dad), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2022

Na het grootse succes van The Blair Witch Project vierde de foundfootagefilm zijn hoogtijdagen. De laatste jaren leek dit type film door de neergang van de videocamera te zijn uitgespeeld, maar het Taiwanese Incantation bewijst dat deze horrorvariant nog steeds doodeng én innovatief kan zijn. Op ingenieuze wijze gaat de film aan de haal met de conventies van het genre en weet iets toe te voegen wat het verhaal een onverwachte lading geeft: een hartverwarmende moeder-dochterrelatie.

De horrorfilm weet al direct in de eerste minuut de kijker te adresseren en mee te slepen in het verhaal van een vervloekte moeder. Een indringende voice-over leidt de kijker langs verschillende soorten beelden en dwingt hem mee te doen aan haar gedachtenspelletjes. Er wordt een duidelijke punt achter de tijd van de analoge video gezet, en met de wirwar van digitale video's, dashcams en GoPro's wordt de kijker duidelijk aangesproken als nieuwsgierige internetgebruiker.

Op fragmentarische wijze wordt het akelige leven uiteengezet van Ronan Chen, die nog steeds moet leven met de consequenties van haar eerdere loopbaan als vlogger en geestenjager. Na een afschuwelijk incident wordt zij achtervolgd door een vloek, die niet enkel op haar eigen schouders valt. Ook haar dochtertje Dodo wordt er steeds meer in meegezogen, wat Ronan koste wat het kost probeert te voorkomen. Langzaam maar zeker krijgt de kijker steeds meer te weten over de oorsprong van de vloek, wat er precies gebeurd is tijdens het incident en of Ronan Dodo nog wel kan redden.

Een van de voordelen van foundfootagefilms is dat de minimalistische sets meer ruimte geven aan met name kindacteurs, wat zorgt voor uitzonderlijk goed spel in de film. De chemie tussen moeder en dochter voelt oprecht. Soms is het moeilijk te zeggen waar het acteren stopt en waar de twee acteurs een daadwerkelijk mooi moment samen delen.

Het maakt het verhaal des te hartverscheurender wanneer Dodo steeds meer het slachtoffer van de vloek dreigt te worden. Waar in eerdere foundfootagefilms de hoofdpersonen vaak hun verdiende loon kregen voor het verstoren van eeuwenoude geheimen, vormt ditmaal het onrecht dat het kind wordt aangedaan de motor van de film. Het maakt de missie van de moeder bijzonder urgent en het einde nog spannender dan het al is door een eeuwenoude demon.

Incantation straalt als een bewonderenswaardig voorbeeld van een goed uitgevoerde horrorfilm. De strakke en intelligente montage schakelt feilloos heen en weer tussen de tijdlijnen en zorgt ervoor dat de kijker altijd aan het beeld gekluisterd blijft. Ook aan de geluidsbewerking valt een puntje te zuigen, waardoor het sporadische gebruik van muziek, vrij ongewoon voor een foundfootagefilm, totaal niet storend is. Maar bovenal blijft de relatie tussen Ronan en Dodo de hoeksteen van de film, wat bewijst dat de horror- en familiefilm best goed hand-in-hand kunnen gaan.

Aan het einde weet de film aan het verhaal nog een flinke spin te geven, waardoor op een vernieuwende manier wordt omgegaaan met het concept van de foundfootagefilm. Het zorgt ervoor dat de kijker meer is dan enkel degene die de film 'vindt' en afstandelijk bekijkt. Incantation slaagt erin de kijker aan de hand mee te nemen en de gruwelijke belevingswereld van Ronan en Dodo in te sleuren. Deze kijkersparticipatie dendert zo ver door, dat de film op een zeker moment zelf toegeeft een stapje te ver te zijn gegaan...

Incantation is te zien bij Netflix.