in Recensies
Update:
Taylor Swift, Billie Eilish, Ariane Grande. Allemaal popiconen, die stuk voor stuk in het stof bijten in vergelijking met 's werelds grootste vrouwelijke idool: de Heilige Maagd Maria. Tweeduizend jaar na dato krijgt zij eindelijk de aandacht die zij verdient en wordt het wonderbaarlijke verhaal van Jezus' onbesmette conceptie uit de doeken gedaan. Regisseur D.J. Caruso en scriptschrijver Timothy Hayes vertellen in Mary het kerstverhaal vanuit een nieuw perspectief en waken ervoor geen afbreuk te doen aan het bronmateriaal. Nogal saaie stof, en dat is te merken aan het eindresultaat.
Trouw volgen de filmmakers het leven van Maria, een jonge vrouw die vanaf haar conceptie al bestemd is voor een hoger doel. Gebaseerd op het Proto-evangelie van Jakobus meandert het verhaal langs Maria's zoetsappige jeugd, haar educatie in de joodse tempel te Jeruzalem en haar verloving met Jozef. Alles wat de kijker te zien zal krijgen, is al lang en breed bekend. Duidelijk is dat de makers niemand voor het hoofd willen stoten en slechts sporadisch zichzelf enige vrijheden gunnen.
Deze voorzichtigheid schijnt door in ieder stadium van het productieproces. Na 74(!) revisies van het script onder begeleiding van een schare aan religieuze leiders, moest en zou er een Israëlische vrouw worden gecast voor de uitdagende hoofdrol. Online controverse over de keus om niet voor een Palestijnse actrice te gaan mocht niet baten: model Noa Cohen kwam het best uit de test. Gedurende de film mag ze vele kanten van het vereerde icoon laten zien, maar haar status als debutante verraadt zichzelf meer dan eens.
Cohen slaagt erin om een aura van elegantie vast te houden, passend bij de eeuwige staat van Maria als maagd. Maar zodra haar zwangerschap begint, gaat het complexere spel Cohen maar moeilijk af. Buiten haar eigen wil om dient Maria een moeder te worden, en niet zomaar een. De moeder van de koning van de joden welteverstaan. De dubbelrol als moeder én maagd vraagt veel van de actrice, waarbij de vlakke dialoog niet meewerkt. De ambitie om van Maria's personage een innemende hoofdrol te maken strandt al gauw als er weinig is om mee te werken.
Deze oppervlakkigheid is typerend voor de gehele film. De uitgewerkte historische sets en de gelikte cinematografie geven het geheel kleur, maar diepgang middels personages en plot is ver te zoeken. In een portretfilm over een verstoten vrouw blijven traditionele waarden verdacht sterk overeind staan. Beminnelijk en zorgzaam dienen vrouwen te zijn, en gehoorzaam volgt Maria deze richtlijnen. Ook de andere rollen hebben te lijden onder slap dialoog en een gebrek aan ontwikkeling. Zelfs de grote Anthony Hopkins werkt zich in de rol van maniakale koning Herodes mechanisch door lange lappen tekst. Een gemiste kans.
Enkele matpartijen en een cameo van Lucifer helpen niet om de volstrekte voorspelbaarheid van Mary te doorbreken. Bewonderenswaardig is de volstrekte devotie en loyaliteit van de film aan een addendum van het Nieuwe Testament. Maar goede cinema maak je er niet mee. Bij vlagen lijkt het meer op een peperdure aflevering van Schooltv. Daarin volgt de kijker de knappe Maria, die haar levenspad getrouw bewandelt met de eveneens knappe Jozef aan haar zijde. Net als in eerdere bijbelvertellingen is en blijft Maria een drager van een reeds bekende boodschap.
Mary is te zien bij Netflix.
