in Recensies
Update:
In 2019 kwam El Hoyo uit, ook bekend als The Platform. Een redelijke sciencefictionfilm van Spaanse makelij, met een laag budget en hoge maatschappelijke kritiek. Geen meesterwerk, gewoon voldoende (en dat is niets om over te klagen). Alleen het einde was zeer zwak. Een uitleg voor een mysterieuze situatie is geen must, maar simpelweg met een bot mes het verhaal plots eindigen is te makkelijk. Dit vervolg was een mooie kans om dat goed te maken, maar helaas kiezen de makers voor dezelfde zwakke uitvlucht.
Ditmaal is het Perempuán die in de pilaarvormige gevangenis zit, waar het voedsel vanaf de bovenste verdieping afdaalt en gretige mensen ervoor zorgen dat ze beneden niets overhouden. Ze is daar niet verbaasd over, want ze heeft zichzelf ingecheckt als straf voor iets waar ze spijt van heeft. Elke maand worden de gevangenen in hun slaap verplaatst naar een andere verdieping. Alleen anders dan in het vorige deel lijkt iedereen bereid om zich meer aan de regels te houden.
El Hoyo 2 gaat niet bijzonder lekker van start. Het is erg prettig om de hele uitleg van hoe het werkt in dit complex niet weer te moeten aanhoren (al is deel één hebben gezien daardoor wel een must). Maar om erin te vallen alsof de film al tien minuten eerder is begonnen voelt niet goed. Daarnaast wordt praktisch van begin tot einde alles - elke handeling en elke zin - gepresenteerd als iets gewichtigs. En de aanhoudende serieuze achtergrondmuziek doet daar gretig aan mee. Maar dat wordt niet ondersteund door de inhoud.
De makers lijken van mening dat ze briljant maatschappelijk commentaar leveren. Het eerste deel maakte een treffend punt over hoe zij die hogerop zitten te veel rijkdom toe-eigenen, waardoor er weinig overblijft voor zij die zich lager bevinden (en niets voor wie onderop zit). Dit tweede deel, waarin men zich nog redelijk netjes aan de regels lijkt te houden, is haast een pleidooi dat communisme niet werkt omdat er steeds figuren zijn die de leiding op zich nemen.
De geloofwaardigheid van het concept valt ook in duigen: er zouden maar liefst zeshonderdzesenzestig maaltijden op dat platform moeten liggen. Wie ooit een uitgebreid kerstdiner heeft gemaakt weet dat een grote tafel amper plek heeft voor tien mensen. En dat platform is echt niet groter dan drie tafels; het origineel kwam er nog mee weg, dit vervolg niet.
Wel biedt de film een milde uitleg voor hoe dat platform op en neer kan zweven. Leuk, maar eigenlijk was iets meer uitleg van de algemene situatie welkom geweest. Hoe staat deze instantie bekend bij de buitenwereld? Want zij die zichzelf vrijwillig aanmelden, schrikken wanneer ze ontdekken dat niemand ooit wordt vrijgelaten. Wie runt de boel? Hoe blijven de mensen in de onderste honderdvijftig verdiepingen in leven als al het voedsel is opgegeten door de mensen erboven? En ga zo maar door.
De eerste helft bestaat uit een hoop geneuzel over regels en communicatie, de tweede helft uit een opstand. Maar niets daarvan beklijft. Met nieuwe personages midden in de situatie te vallen is een begin dat zorgt voor afstand, net als dat niemands achtergrond ooit wordt toegelicht. Rebelleren boeit niet, omdat het onduidelijk is tegen wie of wat er wordt gevochten en wat het doel precies is.
Het een en ander zou vergeven kunnen worden als El Hoyo 2 zichzelf niet zo ontiegelijk serieus nam. Wat verwachten de Spaanse makers dat deze film teweeg zou brengen? Globale opstand tegen de rijken? Wereldwijde stakingen totdat dat onzinnige trickledownsysteem wordt afgeschaft?
Wat de film draaglijk maakt is dat het wel een professionele productie is. Alles ziet er goed uit, de acteurs brengen de dialogen en emoties goed over - op de set heeft in ieder geval iedereen zijn best gedaan. Maar dit was gedoemd een slechte film te worden omdat men aan de slag ging met een zwak en oninteressant script, waarvan de schrijvers duidelijk vonden dat het briljant was.
El Hoyo 2 is te zien bij Netflix.
