In 2019 kwam El Hoyo uit, ook bekend als The Platform. Een redelijke sciencefictionfilm van Spaanse makelijk, met een laag budget en hoge maatschappelijke kritiek. Geen meesterwerk, gewoon voldoende (en dat is niks om over te klagen). Alleen het einde was zeer zwak. Een uitleg voor een mysterieuze situatie is geen must, maar simpelweg met een bot mes het verhaal plots eindigen is te makkelijk. Dit vervolg was een mooie kans om dat goed te maken, maar helaas kiezen de makers voor dezelfde zwakke uitvlucht.
Ditmaal is het Perempuan die in de pilaarvormige gevangenis zit, waar het voedsel wordt verdeeld vanaf de bovenste verdieping naar beneden (en gretige mensen ervoor zorgen dat ze beneden niets overhouden). Ze is daar niet verbaasd over, want ze heeft zichzelf ingecheckt als straf voor iets waar ze spijt van heeft. Elke maand worden de gevangenen in hun slaap verplaatst naar een andere verdieping. Alleen anders dan in het vorig deel lijkt iedereen bereid te zijn om zich meer aan de regels te houden.
El Hoyo 2 gaat niet bijzonder lekker van start. Het is erg prettig om de hele uitleg van hoe het werkt in dit complex niet weer aan te moeten horen (al is deel één hebben gezien daardoor wel een must). Maar om er in te vallen alsof de film al tien minuten eerder was begonnen voelt niet goed. Daarnaast wordt praktisch van begin tot einde alles - elke handeling en elke zin - gepresenteerd als iets gewichtig. En de aanhoudende serieuze achtergrondmuziek doet daar gretig aan mee. Maar dat wordt niet ondersteund door de inhoud.
De makers lijken van mening zijn dat ze hier een briljant socialistisch commentaar leveren. Het eerste deel maakte een treffend punt over hoe zij die hogerop zitten teveel rijkdom toe-eigenen, waardoor er weinig overblijft voor zij die zich lager bevinden (en niks voor wie onderop zit). Dit tweede deel, waarin men zich nog redelijk netjes aan de regels lijkt te houden, is haast een argument voor dat communisme niet werkt omdat er steeds figuren zijn die de leiding op zich nemen.
De geloofwaardigheid van het concept valt ook in duigen: er zouden maar liefst zeshonderdzesenzestig maaltijden op dat platform moeten liggen. Wie ooit een uitgebreid kerstdiner heeft gemaakt, weet dat een grote tafel amper plek heeft voor tien mensen, en dat platform is echt niet groter dan drie tafels; het origineel kwam er nog mee weg, dit vervolg niet.
Wel biedt het een milde uitleg voor hoe dat platform op en neer kan zweven. Leuk, maar eigenlijk was iets meer uitleg van de algemene situatie welkom geweest. Hoe staat deze instantie bekend bij de buitenwereld? Want zij die zichzelf vrijwillig aanmelden, schrikken wanneer ze ontdekken dat niemand ooit wordt vrijgelaten. Wie runt de boel? Hoe blijven de mensen in de onderste honderdvijftig verdiepingen in leven als al het voedsel is opgegeten door de mensen er boven? En ga zo maar door.
De eerste helft bestaat uit een hoop geneuzel over regels en communicatie, de tweede helft uit een opstand. Maar niets daarvan grijpt. Door te beginnen met midden in de situatie vallen met nieuwe personages zorgt voor afstand, net als dat niemands achtergrond ooit wordt toegelicht. Rebelleren boeit niet omdat het onduidelijk is tegen wie of wat er gevochten wordt, en wat het doel precies is.
Het een en ander zou vergeven kunnen worden als El Hoyo 2 zichzelf niet zo ontiegelijk serieus zou nemen. Wat verwachten de Spaanse makers dat deze film teweeg zou brengen? Globale opstand tegen de rijken? Wereldwijde stakingen totdat dat onzinnige trickle down-effect wordt afgeschaft?
Wat het draaglijk maakt is dat het verder wel een professionele productie is. Het ziet er goed uit, de acteurs brengen de dialogen en emoties goed over - op de set heeft in ieder geval iedereen zijn best gedaan. Maar het was gedoemd een slechte film te worden omdat men aan de slag ging met een zwak en oninteressant script, waarvan de schrijvers duidelijk vonden dat het briljant was.
El Hoyo 2 is te zien bij Netflix.
