Zoals Engelsman John Merrick, beter bekend als 'The Elephant Man', kreeg zijn Bretonse tijdgenote Clémentine Delait het label 'freak' mee. Zij was er lang niet zo erg aan toe als Merrick, maar kampte wel met een hormonale aandoening waardoor ze overal behaard was. Delait moest zich regelmatig over haar hele lichaam scheren. Haar omgeving reageerde gechoqueerd, maar voor Clémentine, behept met een sterke persoonlijkheid, was dat hun probleem. Het leven van deze unieke vrouw vormt nu de basis van een feministisch kostuumdrama dat zich vlotjes laat bekijken.
De Franse cineaste Stéphanie Di Giusto, die acht jaar geleden debuteerde met The Dancer, heeft een paar elementen uit het leven van Clémentine Delait overgenomen, maar voor de rest haar verbeelding gebruikt. Vandaar dat haar tweede film Rosalie werd gedoopt en niet 'Clémentine'. De prent beperkt zich trouwens tot de periode toen de 'baardvrouw' nog een prille twintiger was, aangevuld met enkele incidenten die Delait veel later meemaakte.
Bij de aanhef in 1870 arriveert Rosalie in een klein Bretons dorpje. Ze zal er huwen met cafébaas Abel Deluc die ze totaal niet kent. Deluc zit met zware schulden en door de bruidsschat kan hij overleven. Van haar kant schikt Rosalie zich naar de situatie. Deluc is niet op de hoogte van de aandoening van het meisje. Wanneer hij er dan toch achter komt, reageert hij furieus en met walging. De cafébaas heeft echter geen andere optie dan de situatie accepteren.
Het duurt niet lang of ook de arbeiders van de plaatselijke wasserij, de klanten van het café, beginnen te vermoeden dat er iets vreemd aan de hand is met Rosalie. Intussen heeft zij besloten dat het geen zin meer heeft om zich te verstoppen. Ze accepteert zichzelf en dat moeten de anderen dan ook maar doen. Een bizarre weddenschap vormt een keerpunt en stilaan slaan de aanvankelijke verontwaardiging en walging om in bewondering.
Di Giusto vertelt haar kostuumdrama in een heel klassieke vorm met een paar clichés en voorspelbaarheden. Abel Deluc mag dan een arme drommel zijn die een naïef beeld heeft van wat welvoeglijk is, hij heeft het hart op de juiste plaats. Je weet al op voorhand dat hij Rosalie zal aanvaarden zoals ze is, zeker omdat hij zich in zijn vrouw herkent. Waarom moet u zelf ontdekken. Uiteraard duikt ook een rijke bad guy op die het vertikt om Rosalie als een normaal mens te beschouwen en zijn (mannelijke) werknemers tegen haar opzet.
Het meest interessante aan de film is Rosalies persoonlijkheid. Zodra ze zich goed in haar vel voelt, is ze van niemand meer bang en gebruikt ze haar 'anders zijn' om er voordeel uit te halen. Ze beseft ook dat mannen die zich tegen haar keren zich bedreigd voelen in hun mannelijkheid. Rosalie is niet queer, maar het dragen van een baard blijkt al genoeg om sommige mannetjesputters onzeker te maken. Anno 2024 zijn er nog steeds mannen die zich door wat zij 'afwijkingen' noemen in het kruis getast voelen. Dat maakt dit verhaal uit 1870 toch heel actueel.
Speciale vermelding verdienen hoofdacteurs Nadia Tereszkiewicz en Benoît Magimel die hun personages een ziel meegeven en je doen meeleven met hun strijd tegen conservatisme en vooroordelen. Dat kan niet gezegd worden over de nevenpersonages die slechts één bepaalde karaktertrek meekregen. Het eindresultaat is een degelijk en amusant melodrama dat zijn feministische boodschap op een heldere manier brengt, maar niet van de daken schreeuwt. Toch nog een tip: Di Giusto refereert in één scène heel duidelijk naar The Elephant Man van David Lynch.
