in Recensies
Update:
Als jong meisje met Barbies spelen is vaak een dubbele ervaring. Haar inspirerende carrières en outfits zorgen voor een fijne speelervaring, maar tegelijkertijd worden meisjes geconfronteerd met een ideaalbeeld van een vrouw. De lange, slanke, blonde Barbie creëert een verwachting voor hoe zij zichzelf moeten zien. Voor meisjes die er niet zo uitzien als de pop, kan dat leiden tot zelfhaat. Voor meisjes van kleur, die hun huidskleur amper gerepresenteerd zien in de poppen, is dit nog dramatischer. Daar doet Black Barbie onderzoek naar, door de schijnwerpers op zwarte vrouwen te richten.
De documentairemaker Lagueria Davis geeft aan het begin eerlijk toe dat zij zelf niks heeft met poppen. Haar doel is dan ook dubbel: ze wil begrijpen waarom mensen van poppen houden, en ook hoe de geschiedenis van de zwarte Barbiepoppen er precies uitziet. Want juist dat is een onderbelicht element in het levensverhaal van Barbie. Op creatieve wijze brengt ze deze geschiedenis in beeld.
Dit doet Davis onder andere door scenario's uit te spelen met Barbies. Hierin staan de zwarte Barbies centraal, en worden de tegenslagen door de poppen uitgebeeld. Dit is een fijne afwisseling van de verder serieuze toon van de documentaire, en natuurlijk ook enorm toepasselijk voor een documentaire over Barbies.
Daarnaast wordt de geschiedenis in Black Barbie ook met een gigantische tijdlijn in beeld gebracht. Deze is alleen zó groot dat het af en toe lastig is om daadwerkelijk te lezen wat er staat. Het voelt wat frivool om deze zo uitgebreid neer te zetten, en vervolgens voornamelijk te gebruiken om de grote tijdssprongen aan te geven.
Verder bestaat de documentaire uit interviews met zwarte vrouwen. Zij hebben of een directe link aan de productie van de zogeheten Black Barbie, of hebben een Barbie van zichzelf. Hierdoor presenteert de documentaire een aanvulling op de gigantisch succesvolle Barbie-film. Maar het neemt soms wel iets te veel een reportage houding aan tot het onderwerp.
Want helaas worden de zeer gelaagde en complexe onderwerpen die worden aangesneden slechts oppervlakkig uitgediept. Vooral in het eerste uur. Dit voelt door de grote hoeveelheid interviews, uitzetting van de tijdlijn en uitgekauwde voice-over eerder als een video-essay dan een daadwerkelijke documentaire. De interviews gaan ook helaas niet diep genoeg om echte vooruitgang te presenteren.
Wat de interviews wel teweeg brengen is de introductie van Kitty Black-Perkins. Deze 'real-life Black Barbie' was de eerste zwarte Barbie-ontwerper, en ook de verantwoordelijke voor de allereerste zwarte Barbie. Maar ook televisiemaker Shonda Rhimes, ballerina Misty Copeland, Olympisch schermer Ibtihaj Muhammad en politicus Maxine Waters zijn van de partij en hebben elk een eigen Barbie.
Als uiteindelijk wordt getoond dat de documentaire over een periode van dertien jaar is gemaakt, is het duidelijk dat er veel liefde, passie en tijd in het project zit. Heel toepasselijk sluit Black Barbie dan ook af met een kleine ode aan alle echte zwarte Barbies die het project mogelijk hebben gemaakt. Een bijzonder zoet moment, dat op zichzelf al de film de moeite waard maakt om te kijken.
Black Barbie is te zien bij Netflix.
