in Recensies
Update:
De Nederlandse filmindustrie reist graag af naar verre, tropische locaties voor ondermaatse komedies. Bali, Curaçao, de Spaanse Rivièra; zolang er maar zon is, maakt de locatie kans om gastheer te zijn voor filmcrews uit de Lage Landen. Nu is Marokko (weer) aan de beurt, maar verwacht niet veel van het land te zien.
Jasmijn is een succesvol schrijfster en heeft net de prestigieuze Gouden Pen gewonnen met haar nieuwste boek. Na de uitreiking haast ze zich met de auto naar de afterparty, maar tijdens een belletje valt haar telefoon op de grond. Ze probeert die op te pakken, maar komt op de verkeerde baan terecht en veroorzaakt daarmee een dodelijk ongeluk.
Bij dat ongeluk komt de vrouw van Wim om. Het echtpaar was van plan in Marokko een hotel te runnen. Om haar droom te realiseren, vertrekt Wim alsnog naar Marokko. Twee jaar later voelt Jasmijn zich nog steeds schuldig over het ongeluk. Ze probeert vergiffenis te krijgen door Wim te bestoken met brieven.
Al snel wordt duidelijk dat Jasmijn die genade vooral nodig heeft om haar eigen leven weer op te kunnen pakken. Of Wim en zijn dochter behoefte hebben aan contact, zal haar een worst zijn. Daarna forceert ze haar aanwezigheid bij een rouwende familie, zonder erbij stil te staan of ze gewenst is of niet. Deze arrogantie bereikt een hoogtepunt wanneer ze naar het huis van Wims dochter gaat om na te vragen of ze de brieven wel hebben ontvangen.
Daar blijft het niet bij. Jasmijn vertrekt vervolgens halsoverkop naar Marokko om voor Wim te werken zodra ze uitvogelt waar hij zijn hotel runt. Ze solliciteert als verzorger, omdat Wim niet meer goed voor zichzelf kan zorgen. Ze doet zich voor als iemand anders om de baan te krijgen en zo als een stalker in de buurt van haar obsessie te kunnen komen.
Deze opzet klinkt als een deprimerende thriller, maar volgens Nederlandse traditie wordt dit stalkerverhaal gepresenteerd als een luchtige, ietwat ontroerende lachfilm. De gepresenteerde moralen zijn echter ongepast en vooral problematisch. Niet heel verrassend, aangezien de voorgaande romkoms van regisseur Appie Boudellah (F*ck de Liefde; Just Say Yes) net zulke dubieuze boodschappen bevatten.
Het script is zwak, maar ook van de ervaren cast moet de film het niet hebben. De personages zijn buitengewoon oppervlakkig, en de (toch gerenommeerde) acteurs doen weinig moeite om ze tot leven te brengen. De enige ontwikkeling in de relatie tussen Jasmijn en Wim komt voort uit een inspiratieloze montage. Geen ontroerende opbouw, waarin ze elkaar langzaam leren kennen en vertrouwen. Een paar shots waarin ze leuke dingen doen, is alles wat de film laat zien.
Zonder overtuigende basis voor Wim en Jasmijn is het moeilijk om te sympathiseren met hun vriendschap, die volledig gebaseerd is op leugens en dubbele intenties. De Mooiste Dag slaat de plank volledig mis als het aankomt op de emotionele beats van het verhaal. Dat kunnen ook de mooie woestijnbeelden niet compenseren.
Helaas zie je van de Marokkaanse cultuur niets; alles draait om witte Nederlanders. De Marokkaanse setting had eenvoudig vervangen kunnen worden door het Franse platteland of de blauwe oceaan van Aruba. Dat is zonde, want er valt genoeg te vertellen over (de relatie tussen) Nederland en Marokko. In plaats daarvan reduceert de film het Noord-Afrikaanse land tot een simpele vakantiebestemming.
Ook deze komedie ontkomt niet aan de vloek van Nederlandse films die al jaren heerst. Van het gerecyclede scenario tot het ogenschijnlijke excuus voor een lekkere vakantie voor cast en crew. De Mooiste Dag bevestigt opnieuw het waardeoordeel van critici over Nedercinema. Het stereotype wordt dus opnieuw niet doorbroken. Nog even geduld alstublieft, het is hopelijk een kwestie van tijd.
