De betere whodunits gebruiken een bedrieglijk simpel plot om stiekem een ander verhaal te vertellen. Het dreigende moordmysterie Only the River Flows, gebaseerd op een verhaal van Yu Hua, begrijpt dat principe. Barse agent Ma Zhe wordt door zijn baas geïnstrueerd om een failliete bioscoop om te toveren tot nieuw politiebureau en een moordzaak op te lossen. Een oude vrouw is bij de rivier doodgeslagen, het vermoeden is dat haar zwakbegaafde 'adoptiezoon' (een kerel geplukt van de straat) de dodelijke klap heeft toegebracht.
De top wil wel dat de zaak snel wordt afgerond, dus of Ma Zhe er even tempo achter wil zetten en vlot met bewijs komt om de 'gek' achter de tralies te gooien. Ma Zhe vraagt zich af of deze wel iets met de moorden te maken heeft, de baas wuift zijn twijfels weg. Niet zo moeilijk doen. Hou het gewoon simpel. Pak die idioot op en dan is het klaar.
Via donkere steegjes, romantische poëzie, heel veel regen en een rigide politiesysteem glijdt Only the River Flows door het China van 1995. Er is veel oog voor sfeer, de precieze inrichting van de sets, het donkere gemoed van Ma Zhe en de verpletterende ambities van de politie. Meer nog dan het oplossen van de schijnbaar simpele zaak schildert Only the River Flows een wereld waarin realiteit en koortsdroom in elkaar overvloeien en het individu te allen tijde ondergeschikt is aan de massa.
Dat werkt uitstekend. Maar de treffende sfeer daargelaten, staat Only the River Flows toch wat wankel op de benen. Waarom moet het verhaal zich afspelen in 1995? Wat is de reden dat een verlaten bioscoop als nieuw politiebureau wordt gebruikt? Hoezo moet uitgerekend deze zaak zo snel mogelijk het stempel 'opgelost' krijgen? Wat is er toch aan de hand met Ma Zhe's eerdere erkenning, waarvan niemand zich kan herinneren dat hij hem ooit ontving? En wat heeft het citaat van Albert Camus - iets met lotsbestemming - met het verhaal te maken?
Het zijn details die extra lagen en gewichtige thema's suggereren die zich bij nadere analyse openbaren. Die details dragen ook bij aan een hermetische, onevenwichtige vertelling, verstopt in een wolk van vraagtekens. De film weet dankzij de prachtige beelden een ruime voldoende te scoren, maar de poging om meer te zijn dan hij eigenlijk is, is te hoog gegrepen.
