in Recensies
Update:
Al sinds de jaren negentig is het werk van de creatieve Japanse duizendpoot Takashi Miike niet meer weg te denken uit de Aziatische cinema. Niet zelden controversieel vanwege het uitbundige geweld, weet de Japanse filmmaker een onvermoeibare productie op gang te houden. Weliswaar haalt Miike al jaren niet meer het niveau van moderne klassiekers als Audition, Ichi the Killer of One Missed Call, zijn vijfenzestigste bioscoopfilm is een mix van voor hem vertrouwde genres.
Want als er iemand speelt met verschillende genres dan is het Miike wel. Al is de regisseur vooral bekend van het rauwe gewelddadige werk, Miike maakte ook familiefilms, westerns, komedies en soms zelfs musicals. Met gemiddeld twee films per jaar zou je denken dat het eenvoudig is om een Takashi Miike-film te zien, bijvoorbeeld op het Internationaal Film Festival Rotterdam of Camera Japan, maar het blijkt steeds moeilijker om zijn omvangrijke oeuvre bij te houden. Al is het maar omdat Miike ook nog televisiefilms en series maakt..
Nummer vijfenzestig in zijn oeuvre heet Lumberjack the Monster. Alles draait om een seriemoordenaar die verkleed als een mythische houthakker zijn prooi te lijf gaat met een hakbijl. Zijn modus operandi is opvallend: de killer hakt er lustig op los en verwijdert de hersenen van zijn slachtoffers. De ambitieuze rechercheur Ranko Toshiro begint langzaam maar zeker een overeenkomsten tussen de moorden te ontdekken.
Maar de echte hoofdpersoon is gelijk ook de minst sympathieke. De gehaaide advocaat Akira Nimomiya draait er zelf ook zijn hand niet voor om, om zijn tegenstanders naar de andere wereld te helpen. Uitgerekend hij weet een aanval van de hakmoordenaar af te slaan en belandt zwaargewond in het ziekenhuis. Daar komt hij erachter dat er een neurale chip in zijn hoofd is geplant. Het is een ontdekking waar zijn opdrachtgever, de experimentele chirurg Sugitani, eigenlijk niet van opkijkt, behalve dan dat het hier een hopeloos ouderwetse chip betreft.
Lumberjack the Monster is een traditionele whodunnit naar voorbeeld van de Amerikaanse slasherfilm gecombineerd met misdaadmysterie waarbij de beweegredenen van de moordenaar ontrafeld moeten worden. Miike baseerde zich op het gelijknamige boek van Mayusuke Kurai en schakelt voortdurend tussen slachtoffer annex schurk Akira enerzijds en rechercheur Ranko Toshiro en haar gevolg anderzijds. Door het ontbreken van een eenduidige protagonist is het plotmatig een behoorlijk rommeltje.
Voor een horrorthriller waarin een gemaskerde gek huishoudt is er soms opvallend weinig tempo te bespeuren. Er wordt veel gepraat tussen de personages die om de haverklap worden aangevuld met nieuwelingen die in obligate flashbacks worden geïntroduceerd. Bovendien is het zelfs voor de kijker niet een hele kunst om de overeenkomsten tussen de slachtoffers te achterhalen, vooral met de beelden van de proloog in het achterhoofd. Het zorgt vervolgens voor ergernis dat de personages er zo lang over doen om de verbanden te zien.
Voor een oude rot als Miike zijn er bovendien storende schoonheidsfoutjes te bespeuren. De beelden van een auto-achtervolging versnellen en er dan niet bij stilstaan dat de blaadjes aan de bomen hierdoor ook veel te snel wapperen is toch echt wel een beginnersfout. Ach, je kan er ook de charme van inzien. Miikes vijfenzestigste speelfilm is geen hoogstandje maar desondanks een amusante zit.
Lumberjack the Monster is te zien bij Netflix.
