Ergens in de Afrikaanse woestijn is er een township dat volledig weggevaagd dreigt te worden door een brandende gasbel onder de grond. De enige oplossing is een geplande explosie om de druk weg te nemen. Fred wordt gevraagd om honderd kilo nitroglycerine te vervoeren, achthonderd kilometer met mogelijk piraten op de weg. Hij kan niet weigeren, want als beloning wordt zijn broer uit de gevangenis vrijgelaten om hem te helpen - en die zat daar door Freds schuld.
Dit is de derde keer dat het gelijknamige boek van George Arnaud wordt verfilmd. De eerste keer was in 1953 door Henri-Georges Clouzot, de tweede keer door William Friedkin onder de titel Sorcerer. Een oud boek dus, en deze nieuwe versie heeft wat aanpassingen. Zoals dat het zich niet meer in Zuid- Amerika afspeelt maar in.... wie het weet mag het zeggen. Er wordt gesproken over townships, en die komen alleen voor in Zuid-Afrika. Maar het landschap is toch duidelijk in Marokko. En in die township zien we weliswaar zwarte mensen, maar ook Noord-Afrikanen. De onzekerheid hierover schept afstand.
Er zijn al bijna drie kwartier voorbij wanneer de wielen van Freds vrachtwagen in beweging komen. De makers willen weliswaar niet dat je precies weet waar dit zich afspeelt, maar het is wel de bedoeling dat je al ontzettend betrokken bent bij de personages (als hun namen al überhaupt worden genoemd dan is dit eenmalig en vluchtig, pas in de tweede helft worden de broers herhaaldelijk met hun naam aangesproken).
Met één zin wordt direct uitgelegd dat Freds broer dankzij hem in de bak zit. En toch wordt er daarna nog tijd verkwist door via een overbodige flashback deze gebeurtenis te laten zien. Waarom Fred in eerste instantie de klus weigert is ook niet duidelijk. Hij lijkt er gewoon geen zin in te hebben. Die duizenden levens boeien hem niet zo, zijn broer op vrije voeten wel. Leuke jongen, die Fred.
De regisseur en cameraman serveren regelmatig een beeld van die rammelende flessen nitroglycerine achterin de vrachtwagen. En dan volgt de ene tegenslag na de andere. Maar het komt allemaal voor geen meter aan. Het uitgangspunt, dat voor klamme handjes had kunnen zorgen, blijkt een droge zit te zijn. Wat gaat hier mis?
Ten eerste is de gewenste betrokkenheid bij de personages er niet. Freds motivatie is wel helder, maar Fred als persoon te onsympathiek om met hart en ziel met hem mee te leven. Alex wil graag zijn vrouw en kind weer zien, maar dat blijft in de film meer theoretisch dan zichtbaar of voelbaar. De meeste overige personages zijn niet veel meer dan oninteressante, veredelde figuranten. Behalve Djibril, een sympathieke Afrikaanse jongen die graag wil helpen. Maar het is al gauw duidelijk dat als hij in Star Trek zou zitten, hij een rood shirt zou dragen.
Ten tweede is het doel slechts een uitgesproken concept. Er is al een uur voorbij voordat we voor het eerst de inwoners van dat township zien, de slachtoffers die complete vernietiging te wachten staat. Niet alleen komt dat veel te laat, dit blijft bij een tiental mensen dat als een stel suffe koeien staat te staren naar de dreigende vlam die uit de grond spuwt. Het is lastig bekommeren om mensen die te dom en lui lijken te zijn om iets proberen te ondernemen tegen hun eigen ondergang.
Is het daardoor saai? Dat ook weer niet. Maar dan ook net niet. De verveling wordt maar net afgehouden. Geen kwaad woord over de plaatjes van die prachtige woestijn. De soundtrack doet wellicht ook weinig voor de spanning, er zijn wel scènes met apart klinkende elektronische tonen.
Op een gegeven moment verliest zelfs het scenario het vertrouwen en gooit er maar een plotwending in. Deze is weliswaar onverwacht, maar nog steeds niet boeiend. Tegen het einde gooien de makers de ruiten van zijn eigen geloofwaardigheid in door de kracht van nitroglycerine ineens in te perken. Iemand gaat letterlijk met de flessen gooien, maar kennelijk hebben liters van het spul niet heel veel meer impact dan een paar druppels.
Misschien bevatte het boek een diepere laag. De verfilming uit 1953 krijgt nog altijd lof als 'existentiële' thriller. Als er iets diepers in deze nieuwe film zit, dan is dat heel subtiel en diep verborgen. Deze Le Salaire de la Peur lijkt niets meer te vertellen hebben dan de oppervlakte over het vervoeren van explosief materiaal en een man die iets goed te maken heeft met zijn broer. Die Alex wordt gespeeld door Alban Lenoir, die al eerder op Netflix was te zien in AKA. Maar de ster en schrijver uit die sterke actiefilm hierin stoppen is niet genoeg om dezelfde kwaliteit te garanderen.
Le Salaire de la Peur is te zien bij Netflix.
