Al op vijfjarige leeftijd ontwikkelt de Nigeriaanse Anthony Madu hele andere interesses dan zijn leeftijdsgenoten. Terwijl zijn vriendjes het liefst een balletje trappen, is Anthony compleet gegrepen door de danskunst. De jongen blijkt te beschikken over een opmerkelijke expressie en dynamiek en wordt opgemerkt door een dansscout, die een filmpje van de dansende Anthony ziet op Instagram. Anthony krijgt een beurs aangeboden om dans te studeren aan het gerenommeerde Londense balletinstituut Elmhurst.
Het verhaal van de inmiddels dertienjarige Anthony, die de kans krijgt om zijn droom achterna te jagen is natuurlijk een dankbaar onderwerp voor documentairemakers. Echter, het enkele gegeven van het grijpen van deze buitenkans is niet voldoende. Documentairemakers Mathew Ogens en Joel Kachi Benson leunen gemakzuchtig achterover en laten dat verhaal al het werk doen.
Want waar komt bijvoorbeeld Anthony's intrinsieke motivatie vandaan, anders dan die ene herinnering op vijfjarige leeftijd? De danser spreekt over zijn isolement en het pestgedrag van zijn schoolgenoten, maar wat heeft dit precies met hem gedaan en hoe heeft hem dit niet in de weg gezeten om toch door te blijven dansen? Dat Anthony kan rekenen op de mentale en emotionele ondersteuning van zijn apetrotse ouders staat buiten kijf.
De vele onbeantwoorde vragen leiden tot de conclusie dat er meer in de documentaire Madu had gezeten dan we hier voorgeschoteld krijgen, zonder nu meteen met een Afrikaanse variant op Billy Elliot op de proppen te komen. Eenmaal in Londen aanbeland moet Anthony opnieuw zijn draai vinden, ver weg van zijn moeder. Hier doemen weer nieuwe vragen op, zoals: Hoe ervaart hij de bikkelharde lessen? Wat doet hij eraan om zijn heimwee en verleden achter zich te laten?
Net als de geportretteerde hoofdpersoon is de documentaire Madu te veel in zichzelf gekeerd. Het verhaal van Anthony kan dan te mooi zijn om te laten liggen, hier een degelijke documentaire omheen bouwen, waarin verschillende al dan niet cultureel bepaalde standpunten naar voren komen, blijkt nog een hele opgave. Het gaat eigenlijk al mis met de gehaaste introductie, waarbij het virale fenomeen van een dansende Anthony op een vermelding na compleet wordt genegeerd.
Aan sympathie geen gebrek in Ogen en Bensons documentaire en Anthony zelf is een innemende persoonlijkheid die veel bewondering oproept. Dat dit alles toch niet voldoende blijkt om te bekoren komt vooral door het feit dat alles gericht is op het moment dat we Anthony leren kennen. Voor zijn achtergrond en familiebanden is veel te weinig aandacht om een mooi afgerond verhaal te kunnen vertellen.
Madu is te zien bij Disney+.
