Bij een bezoek aan zijn oude woonplaats Rome belandt de aan lagerwal geraakte muzikant Nic bij zijn ex Francesca op de bank, door al dan niet onvermijdelijke problemen. De strekking van On the Clouds lijkt te zijn dat deze twee elkaar zullen terugvinden, maar de film maakt dit allerminst voelbaar voor de kijker. Bij vlagen lijkt het verhaal over andere dingen te gaan, zoals de stad of de muziek. Maar het gaat helaas vooral over lucht, waarmee de film in ieder geval een passende titel heeft.
Dronken en vol zelfmedelijden zwerft Nic door Rome. Hij trekt daarbij continu een gepijnigd gezicht à la Adrien Brody, maar zonder diens charme. Nics pijn is vooral gebaseerd op het verlies van zijn zangcarrière, maar de kijker zal weinig begrip opbrengen voor deze dramaqueen. Later leert de kijker dat hij eigenlijk maar één hit heeft geproduceerd en zelfs nog behoorlijk lang geleden. En zo is er nog meer waardoor dit personage geen sympathie opwekt.
Nic klopt bij zijn ex Francesca aan omdat hij naar eigen zeggen nergens anders terechtkan dan bij haar en haar gezin. Er wordt aanvankelijk nog niets onthuld over wat de twee voormalige geliefden ooit uit elkaar dreef, al krijgt de kijker wel een vermoeden wanneer Francesca haar ex omschrijft als een depressieve, egocentrische zuiplap.
Toch staat haar barmhartige echtgenoot Riccardo erop dat Nic op hun bank slaapt totdat het beter met hem gaat. Deze gedwongen samenkomst is gelijk het enige traditionele romkomelement. De ontwikkelingen tussen Nic en Francesca slaan niet echt ergens op. Behalve samen dingen doen lijken er geen gebeurtenissen te zijn die oude gevoelens en herinneringen naar boven halen.
Doordat niet wordt ingegaan op het hoe en waarom van de mogelijke heropleving van hun liefde is enige aantrekkingskracht voor de kijker niet voelbaar. En dat Nic achter Riccardo's vrouw aangaat nadat die hem een slaapplaats in zijn woning gunde, maakt hem natuurlijk ook niet sympathieker. Het is ook lang wachten op enige uitleg over wat nou precies de breuk tussen de twee oude geliefden veroorzaakte.
Halverwege de film spreken Nic en Francesca zich eindelijk uit in een lange, saaie dialoog waarin ze vooral hun gevoelens tijdens hun relatie benoemen, zonder de kijker die te laten ervaren. Francesca herinnert zich hoe Nic vroeger in de wolken wilde lopen, maar ze waren al daarboven, tot hij naar beneden viel. Na dit cliché komt er gelukkig een flashback met concrete informatie over de relatiebreuk. Dan blijkt de reden simpel genoeg om in een halve minuut te kunnen worden uitgelegd.
Naast veel te lang wachten op confrontaties tussen de hoofdpersonen, moet de kijker ook wachten op goede muziek. Een film waarin de hoofdpersoon een zanger is zou toch minstens een paar lekkere liedjes moeten bevatten. Helaas stelt de muziek van Nic aanvankelijk niet veel voor. Zelfs de achtergrondmuziek is mooier, zij het misplaatst. Wanneer Nic en Francesca samen gaan paardrijden, zijn de aanzwellende violen oorverdovend aanwezig.
Vanzelfsprekend ligt er voor Nic een comeback in het verschiet, maar wie hem de moed en inspiratie geeft om zichzelf op te rapen is een raadsel. De film bouwt niet op naar dit moment, of naar wat dan ook, dus voelt het niet als een overwinning of verlossing. Maar het comebacknummer is verrassend goed en de film leeft ervan op. Gecombineerd met het gebrek aan inhoud doet dit vermoeden dat On the Clouds eigenlijk één lange videoclip is.
Zowel de melodie als de tekst van het nummer, dat dezelfde naam draagt als de film, zijn schitterend. Op een poëtische manier zingt Nic over de liefde, niet zozeer tussen twee mensen, maar eerder de liefde voor een stad, zo lijkt het. Vermoedelijk Rome, al kan de kijker alleen maar gissen, want de film blijft zich geforceerd op de al dan niet bestaande opbloeiende romance tussen Nic en Francesca concentreren. Het lijkt een geval van misinterpretatie van het lied door de videoclipregisseur.
Had On the Clouds de focus daadwerkelijk op liefde voor de stad in plaats van liefde tussen mensen onderling gelegd, dan was deze film minder clichématig en nietszeggend geweest. Meer van Rome, de architectuur en de uitzichten, hadden van elke door de straten zwalkende dronkaard een innemende persoonlijkheid gemaakt. Een gemiste kans. Wellicht dat iemand een betere cover of TikTok-versie wil maken.
On the Clouds is te zien bij HBO Max.
