Regie: Mari Okada | Scenario: Mari Okada | Cast: Junya Enoki (Masamune Kikuiri), Reina Ueda (Mutsumi Sagami), Misaki Kuno (Itsumi), Kouji Seto (Akimune Kikuiri), Setsuji Satou (Mamoru Sagami), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2023

Het gevoel dat de tijd stilstaat en elke dag hetzelfde is. De dagelijkse sleur zonder vooruitgang. Iedereen kent het wel, maar voor de personages in Maboroshi is het letterlijk het dagelijkse leven. Na een vermeend groot ongeluk bij de staalfabriek in de stad schieten er scheuren door de wolken. Het stadje is vervolgens afgesloten van de buitenwereld, maar nog veel erger: de tijd lijkt volledig stil te staan. Hun levens staan stil, het is eeuwig winter en de hopeloosheid slaat bij mensen toe.

Meteen te zien is dat de animatie werkelijk waar schitterend is. De animatie is bijzonder vloeiend. Je kunt Maboroshi vrijwel op elk moment pauzeren voor een prachtig screenshot. De achtergronden zijn soms net schilderijen en de personages zijn vol karakter. Het is dan ook door de animatiestudio MAPPA gedaan, een ware krachtpatser in het veld. Hun talent spat hier wederom van het scherm af.

Het verhaal blijft lang verhuld in mysterie, waardoor het veel puzzelen is wat er precies gaande is. Bij tijden wordt het wat duidelijker, maar geheel logisch of helder wordt het helaas nooit. Het verhaal is dan ook erg ingewikkeld en wordt, vooral in het latere deel, gecompliceerder gemaakt dan nodig.

De personages zijn daarentegen geloofwaardig en goed uitgewerkt in deze buitengewone situatie. De gevoelens van hopeloosheid gepaard met het vast zitten in het leven en niet vooruit komen zijn gevoelens die iedereen kent. Dit alles doet al snel denken aan de tijden van lockdowns en COVID waarin het voor veel mensen ook leek alsof het leven even stilstond. Hoe de verschillende personages hiermee om gaan en wat dit voor impact op ze heeft, wordt gelaagd en humaan neergezet.

Daar komt een positieve boodschap bij over mensen die elkaar vinden en hoop geven in moeilijke tijden. Het wordt echter allemaal een tikkeltje melodramatisch, wat geen onbekend terrein is voor veel anime films. Maboroshi doet in die zin denken aan de films van Makoto Shinkai die eveneens prachtig doch enorm melodramatisch zijn. Het is een stijlvorm die niet iedereen zal liggen, maar als er aan overgegeven wordt is de laatste akte extra lekker om in om te dompelen.

De complexiteit van het verhaal maakt het extra moeilijk om alle lijntjes mooi af te sluiten. Dit wordt dan ook helaas zeker niet gedaan en er blijven een aantal grote vragen onbeantwoord aan het einde van de film. Er zal dus veel zelf ingevuld moeten worden. Dit kan goed werken, maar bij Maroboshi besluipt toch het gevoel dat de schrijver zelf eigenlijk ook niet alle antwoorden had bedacht.

Het einde kent echter ook goede elementen. Er worden bepaalde personages op een erg originele manier aan elkaar gelinkt, die erg leuk verzonnen is. De personages krijgen ook enorm veel karakter en betekenis door de uitzonderlijk goede stemacteurs. Het is enorm knap als de intentie, emotie en bedoeling van de gesproken tekst zo goed overkomt bij een onbekende taal.

Aan het einde van de rit zijn er enorm veel emoties besproken en verwerkt in de film dat er voor iedereen wel een punt van herkenning kan zijn. Qua uiterlijk en verhaalvertelling is er duidelijk gekeken naar de werken van Makoto Shinkai, maar Maboroshi weet genoeg originele elementen te introduceren om op zijn eigen benen te staan. Het is wat ingewikkeld en melodramatisch, maar als het teveel wordt, zijn er altijd nog de uitzonderlijk mooie beelden om naar te kijken.

Maboroshi is te zien bij Netflix.