Het zal je maar gebeuren: achtduizend meter in de vrieskou een steile berg opklimmen, om vervolgens de top op enkele meters te missen, zonder dat je het zelf doorhebt. Eenmaal thuis word je een bedrieger genoemd door mensen die zelf nooit verder zijn gekomen dan de lokale klimhal. Het overkwam de Poolse bergbeklimmer Maciej Berbeka. Is de film hierover er een om, in tegenstelling tot de gelijknamige bergtop, niet te missen?
Berbeka besloot in de winter van 1988 af te splitsen van een expeditie die de K2 wilde beklimmen en zette zijn zinnen op een andere bergtop: Broad Peak. Uitgedroogd en onderkoeld bereikte hij zijn bestemming, waar hij gered moest worden door zijn expeditieleden. Thuis werd hij als held onthaald, maar al snel bleek dat hij enkel de voortop bereikte en dus enkele tientallen meters voor de top was teruggekeerd.
Zijn maten wisten dit, maar vertelden het niet omdat ze vreesden dat verdergaan zou resulteren in zijn dood. Verraden keerde Berbeka de expedities de rug toe, tot hij een kleine vijfentwintig jaar later werd benaderd door zijn medeklimmers met het aanbod om af te maken waar ze al die winters geleden aan begonnen waren.
Broad Peak heeft met zijn drie distinctieve delen een atypische structuur. Het eerste halfuur beslaat de helse klim in 1988, in het tweede halfuur pakt Berbeka zijn oude leven weer op, waarna het laatste halfuur draait om de nieuwe klim in 2013. Helaas zijn met deze structuur allerlei problemen gemoeid.
Het eerste halfuur is in alle opzichten de climax. Dit deel biedt de uitdaging, het spektakel en de ontlading. De beelden zijn gefilmd op meer dan vijfduizend meter hoogte en dat betaalt zich uit. Echter, er is geen enkele aanloop naar dit toppunt. Hoofdpersonen hebben op dit moment niet meer dan acht woorden gezegd, dus spreekwoordelijk gezien weet je het verschil tussen onder en boven nog niet.
Het volgende halfuur toont hoe Berbeka, terug van zijn klim, stilletjes aan houtbewerking doet en ijsjes eet met zijn zoon. De film kakt in, maar hier is een mooie kans om de zin achter de waanzin te openbaren: wie is Maciej Berbeka, wat dreef hem om die berg op te gaan en wat drijft hem om dat in de derde akte nog een keer te doen?
Maar ook dit deel is gehuld in een deken van starheid; alleen het hoogst functionele voor het plot wordt besproken. Zoonlief zegt in totaal alleen: "Papa" en "Josef zegt dat je de top niet echt beklommen hebt. Dat klopt toch niet?" Natuurlijk is 'show' altijd beter dan 'tell', maar ook dat doet de film niet echt. Als kijker kun je immers niet alles uit een afwezige blik tijdens het autorijden afleiden.
In de derde akte stort de film echt in. Na een uur lang te hebben verzuimd enige emotionele betrokkenheid te oogsten heeft Broad Peak zijn visuele tumult al lang prijsgegeven. Een gemiddelde reconstructie in een aflevering van Air Crash Investigation geeft meer binding met de betrokkenen en niets van het eerste uur betaalt zich hier uit.
De film is zo bang dat je alles alweer vergeten bent dat tussendoor steeds wordt geschakeld naar een interview waarin Berbeka de hele film samenvat. Omdat het verhaal waargebeurd is kan weinig worden veranderd aan het einde, maar de keuzes die zijn gemaakt op het gebied van focus en tempo maken het eigenlijk een ronduit belachelijke ontknoping.
Is er dan niets goed? Jawel: het acteerwerk. Gehuld in dikke winterjassen en skibrillen geven de acteurs met hun schouders en benen bijna die extra emotionele laag die de film qua script en structuur zoveel mogelijk ontwijkt. En met shots op locatie is de film best knap gemaakt. Broad Peak bestaat vooral voor een Pools publiek, dat door vertrouwdheid met Berbeka's verhaal wellicht iets meer uit de film kan halen, net zoals fans van bergbeklimmen. Maar voor de rest van ons gewone stervelingen blijkt maar weer dat sommige ontberingen niet de moeite waard zijn.
Broad Peak is te zien bij Netflix.