Het is alom bekend dat het slecht gesteld is met de vrouwenrechten in Iran. Met de hand op de Koran wordt vrouwen elke mogelijkheid van zelfstandigheid ontnomen. Hierdoor moeten vrouwen omwegen zoeken om alsnog enigszins onafhankelijk te kunnen leven. Met deze sociaal-culturele context wordt de geëmancipeerde boodschap van Until Tomorrow extra bijzonder.
Fereshteh is een alleenstaande moeder en zit in de problemen. Ze heeft onlangs een kind gekregen, maar haar ouders weten van niks. Alleen het idee al dat hun dochter seks voor het huwelijk heeft gehad zorgt voor spanning, laat staan het opvoeden van een kind. Dat zorgt voor een hoop stress voor Fereshteh als haar ouders onverwachts aankondigen dat ze langskomen.
Het plot van Until Tomorrow is simpel; om de baby geheim te houden moet Fereshteh iemand vinden die bereid is het kind voor één nacht onder te brengen. Dat blijkt echter lastiger dan gedacht; haar buren hebben nergens ruimte, dus moet ze al haar vrienden en kennissen langsgaan. Met de hulp van haar beste vriendin Atefeh gaat de jonge moeder op een wanhopige zwerftocht door de stad.
Het verhaal beeldt een stille strijd uit tussen vrouwen die smachten naar onafhankelijkheid en het systeem dat hen tegenwerkt. Toch zijn het de vrouwen die in deze film de touwtjes in handen hebben. Alle mannen die geen onderdeel zijn van het establishment worden afgebeeld als onderdanig. De vader van Fereshtehs kind en de beste vriend van Atefeh zijn bijvoorbeeld grote, machteloze sullen die maar meegaan in wat anderen van hen willen.
Desondanks houdt het duo zich staande, al zij het moeizaam. Het drukkende gevoel van het gevaar, dat voortdurend om de hoek loert, heerst voortdurend. Eén misstap of kwaadwillende vreemdeling kan Fereshtehs leven ruïneren. Die diepgewortelde angst komt prachtig naar voren in het acteerwerk van de twee vrouwen.
Het simplistische plot is effectief in het overbrengen van de intense angst die Fereshteh ervaart. Het zorgt er helaas ook voor dat maar weinig blijft hangen. Ondanks de korte lengte valt de film vaker in herhaling dan gewenst. Het einde is behoorlijk abrupt waardoor potentieel interessante conflicten onaangeroerd blijven. Een extra half uurtje had tot een sterkere emotionele climax kunnen leiden met daadwerkelijk heftige confrontaties.
De impact blijft daardoor beperkt, mede door het plotselinge einde. Dit cliché komt vaker voor in onafhankelijke producties, omdat het overkomt als een gewaagde keuze. Hier werkt het averechts en haalt het de film naar beneden. Gelukkig is de eerste helft fantastisch.
